Brain Damage

Σήμερα έφτασα τα όρια μου. Το μυαλό μου έπαθε βραχυκύκλωμα και απλα σταμάτησε να λειτουργεί. Τρεις μήνες τώρα σκέφτεται ασταμάτητα και συνεχόμενα χωρίς καμία διακοπή. Έχω τα μαθήματα μου, τα διαγωνίσματα και δεν με φτάνουν αυτά αγχώνομαι για όλους τους υπόλοιπους εκτός από τον εαυτό μου και πότε δεν μπορώ να ξεσπάσω. Πρέπει να είμαι δυνατή, μου έχει φυτευτεί αυτή η ηλίθια ιδέα στο μυαλό από μωρό. Η Μυρτώ η δυνατή, η Μυρτώ η άφθαρτη, η Μυρτώ που δε λυγίζει, που δε σπάει

Πάντα ήμουν η καλή φίλη, η προσιτή φίλη, η φίλη στην οποια θα τρέξει ο άλλος να πει τον πόνο του, να εκμυστηρευτεί κάτι σημαντικό και πάντα άκουγα χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα, το ήθελα, ήθελα να βοηθώ. Άλλα στο τέλος κουράστηκε η ψυχή μου να συμπάσχω με τους άλλους, κουράστηκα να παραμελώ τον εαυτό μου και την προσωπική μου ζωη. Νιώθω σαν τη συμπαθητική φίλη της πρωταγωνίστριας που έχει ένα μικρο δευτερεύον ρόλο και είναι πάντα εκεί για ότι τη χρειαστεί η φίλη της.

Φτάνει όμως πια. Θέλω για μια φορα κι εγώ να γίνω πρωταγωνίστρια στο δικό μου έργο αλλά δεν έχω τη αυτή τη λάμψη, μάλλον είμαι καταδικασμένη να βγαίνω στους μικρούς τίτλους του τέλους.

Life Plan

Είμαι δεκαέξι χρονών. Η ζωή μου προγραμματίστηκε πριν καν γεννηθώ. Στα έξι θα πάω σχολείο, στα εννιά θα αρχίσω αγγλικά, στα δώδεκα θα πάω γυμνάσιο, στα δεκαπέντε λύκειο και στα δεκαοχτώ θα φύγω για σπουδές. Μέσα στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια θα κάνω μεταπτυχιακό, θα βρω δουλειά, θα παντρευτώ, θα κάνω παιδί, ανεξάρτητα απο τη σειρά αλλά αυτή είναι η χρυσή συνταγή της επιτυχίας. Ουσιαστικά η πορεία μου έχει καθοριστεί, το μόνο που μπορώ να αλλάξω εγώ είναι οι μικρές λεπτομέρειες και αυτό για μένα δεν είναι αρκετό Αυτή η τεράστια αλυσίδα με τα πρέπει με αγχώνει και με πνίγει.
Πως μπορεί όμως κάποιος να έχει την απαίτηση από ένα παιδί δεκαέξι χρονών να αποφασίσει τι θέλει να κάνει ολόκληρη τη ζωή του? Πως μπορώ να ξέρω σε μια τέτοια τρυφερή ηλικία τι είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένη σε δέκα ή είκοσι χρόνια? Απλά κλείνω τα μάτια, ψηλαφίζω λίγο και ρισκάρω με την καθοδήγηση και τις ευλογίες των γονιών μου και του σχολείου που με κατευθύνουν σε έξυπνες επιλογές ώστε να γίνω καλός πολίτης και επιτυχημένη και από αυτό συνεπάγεται φυσικά ότι θα έχω χρήματα.
Τι γίνετε όμως αν εγώ δεν θέλω να τα κάνω όλα αυτά? Αν δεν μπορώ να αποφασίσω από τώρα τι να σπουδάσω? Θα θεωρηθώ ανώριμη και επιπόλαιη. Είναι πιο επιπόλαιη συμπεριφορά αυτή όμως από κάποιον που έχει την εντύπωση πως στα δεκαεφτά μπορεί να πάρει τέτοιες αποφάσεις για τη ζωή του? Τι κι αν εμένα η ιδέα του να έχω χρήματα και μια σταθερή δουλεία δεν με συγκινεί καθόλου? Θα φανώ ρομαντική και αφελής σε αντίθεση με τους συμμαθητές μου που έχουν στόχο από τότε που έβγαλαν μουστάκι να πάρουν μια θέση στο δημόσιο για να βολευτούν. Αλλά δεν κατηγορώ αυτούς. Λογικό είναι από τη στιγμή που όποιος παλεύει για τα όνειρά του και βγαίνει από αυτή τη σειρά θεωρείται αποτυχημένος από τους επιτυχημένους και ήρωας για τους δειλούς ονειροπόλους
Μόλις συνειδητοποίησα πόσες ερωτήσεις έχει αυτό που έγραψα και γνωρίζω τις απαντήσεις. Απλα δεν με καλύπτουν.