Δυο φορές το χρόνο γίνονται μαθητικές παρελάσεις, με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτή στις 28 Οκτωβρίου που ήταν η αφορμή για κάποιες σκέψεις.
Στα σχολειό την περίοδο που προηγείται επικρατεί ένα χάος, πρόβες, αγήματα, σφυρίγματα, εμβατήρια και δεν συμμαζεύεται ενώ γίνεται μια τεράστια πάλη μεταξύ των μαθητών για μια θέση στους πρώτους 11 του σχολείου, τα καμάρια μας που θα οδηγούν την πορεία των υπόλοιπων. Υπάρχει ακόμα και διαγωνισμός για το σχολειό που θα κάνει την καλύτερη παρέλαση και το οποίο θα εκπροσωπήσει την Κύπρο στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στην Ελλάδα. Επιδοτήσεις για τις στολές τους αγήματος ενώ για κάποιες ευνόητες και αναγκαίες αγορές δεν υπάρχουν χρήματα και εγκύκλιος για το ύψος των χεριών. Και αναρωτιέμαι εγω, γιατι όλος αυτος ο πανικος?
Αρχικά ο εορτασμός των εθνικών επετιών γινόταν με πλήθη ανθρώπων να κατεβαίνουν στους δρόμους και να πλημμυρίζουν τις πόλεις με τον αυθόρμητο ενθουσιασμό τους. Επί δικτατορίας του Μεταξά όμως στην Ελλάδα καθιερώθηκαν οι παρελάσεις (Στα σχολεία βέβαια μιλάμε για το ηρωικό του όχι αλλά το θέμα της ιστορίας στα σχολειά είναι άλλη πονεμένη ιστορία) και συνέχισαν και κατά τις επόμενες δικτατορίες στην Ελλάδα. Την περίοδο της χούντας τα εμβατήρια ήταν στη δόξα τους σε πολλές παραλλαγές τους να κατακλύζουν τα ραδιόφωνο ενώ στην Κίνα ακόμα έχουμε τεράστιες κόκκινες παρελάσεις. Η εκδήλωση της χαρά ςτου κόσμου είχε πια περιοριστεί σε συγχρονισμένες μικρές παρελάσεις και χειροκροτήματα πίσω απο τα σχοινιά που τους έβαζε η αστυνομία
Τι δουλειά όμως έχουν οι μαθητές να παρελαύνουν σαν στρατιωτάκια? Η υπερβολική πειθαρχία, το ρυθμικό, ενα-ενα-εν-δυο-ενα και τα εμβατήρια της φιλαρμονικής μας θυμίζουν στρατιωτική παρέλαση που γίνεται καθαρά για λόγους επιδείξεις του στρατιωτικού εξοπλισμού. Είναι μήπως μια συγκαλυμμένη προσπάθεια επιβολής τάξης στους έφηβους που είναι ως γνωστών οι πλέον ασυμβίβαστοι και μ αυτή τη δικαιολογία καταφέρνουν για λίγο να τους βάλουν σε τάξη? Να τους στήσουν σε μια σειρά, να περπατάνε με το ίδιο βήμα, να σηκώνουν το χέρι στο ίδιο ύψος και αν χάσουν το ρυθμό να επανέρχονται μόνοι τους με ένα μικρο κουτσό βήμα. Για κάποιους αυτό θα ήταν και η ιδανική μορφή του λαού. Μια σχηματοποιημένη μάζα που ακολουθεί το ρυθμό που της δίνουν με ακρίβεια και πειθαρχία και δεν γνωρίζει ότι είναι υποταγμένη στο σφύριγμα τους.
Μήπως θα έπρεπε οι παρελάσεις να θεωρηθούν αναχρονιστικές? Είναι ένα κατάλοιπο εκείνης της περιόδου που έχει ενσωματωθεί στην παράδοσή μας? Φοβούνται ότι αν καταργηθούν οι παρελάσεις δεν θα βγει κανένας στο δρόμο να πανηγυρίσεις τις επιτυχίες του έθνους ή θέλουν να ελέγξουν τους νέους με οποίο μέσο μπορούν? Ίσως να μην ειναι και τίποτα απο αυτα, σιγουρα όμως δεν γινεται τόσος πανικός για το τίποτα.
