""2010""

Λοιποοοοοοον

Πάει και αυτή τη χρονιά. Και καλά κάνει δηλαδή, να πάει στο διάολο γιατί δεν παλευόταν άλλο. Ναι ναι, έχω κι εγώ την ψευδαίσθηση ότι μια περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο θα φέρει και σε μένα ένα καινούργιο ξεκίνημα. Η χρονιά αυτή ήταν πλημμυρισμένη από πρωτόγνωρα συναισθήματα , άγχος, μαθήματα, καβγάδες, φωνές, αρρώστιες αλλά και νέες παρουσίες και φιλίες που ελπίζω να κρατήσουν ακόμα πολλά χρόνια. Πάμε τώρα για νέο γύρο, με καινούργια δράματα, μια καινούργια θανατηφόρα ασθένεια να απειλεί το ανθρώπινο είδος, μια ακόμα αποτυχημένη ''προσπάθεια'' για να σωθεί ο πλανήτης από τους ισχυρούς του κόσμου, νέα σκάνδαλα προς συζήτηση και ελπίζω νέες γνωριμίες, εμπειρίες και λιγότερο άγχος.

Καλή σας χρονιά!

Δηθενιες

Εγώ φίλε μου είμαι κουλτούρα! Δεν με βλεπεις? Διαθέτω όλο το στυλ που πρέπει να έχει κάποιος για να μετρα ως διανοούμενος και να τον δείχνουν όλοι με θαυμασμο γιατι πάει εναντια στο ρεύμα

Εγώ φίλε μου φοράω σκισμένα σταράκια και καπέλο. Τα ρούχα μου είναι και καλα αμαρκε και κρεμάζω στο ταγάρι μου 1000 πραγματάκια για να με ακουτε απο 100 μετρα απόστοση και να προλαβαίνεται να φύγετε πριν σας εντοπίσω και αρχίσω να λέω αοριστες φιλοσοφίες χωρίς σταματημο. Φοραω στα χέρια μου πεντακόσια μάλλινα βραχιολάκια που ισχυρίζομαι ότι εφτιαξα μόνη μου και τα μαλλια μου έχουν ανταυγιες κοκκινες. Φυσικά φοράω σκουλαρίκια σε σημεία που φαίνονται αλλα και σημεία που δεν φαινονται και έχω κρεμασμένη στο λαιμο μου την πένα της κιθάρας μου για να ξέρουν οι πάντες πως παίζω.

Εγω φίλε μου διαβάζω ποιήματα, αγαπημένος μου ο Καββαδίας. Διαβάζω Καζατζάκη και λατρευω το θέατρο. Γραφω στιχους και καλα κρυφα αλλα εχω φροντίσει να τα διαβασουν όλοι ''τυχαία'' και επιζητώ τα καλα τους σχόλια λέγοντας ότι είναι χαλια. Ακούω ελληνική και ξένη ροκ και εντεχνο. Φυσικά για να το γνωρίζουν οι πάντες γράφω στίχους τραγουδιών πάνω στην τσάντα μου και φοράω μπλουζες που γραφουν πάνω ονόματα συγκροτημάτων. Ισχυρίζομαι πως η καλή μουσική πεθανε τη δεκαετία του 80 αλλά κρυφα μου αρεσουν και τραγούδια των greenday τους οποιους θαβω μπροστα στους φίλους μου. Όταν διασκεδάζω βάζω ρεγκε μουσική και γενια του χάους. Καπνίζω πάντα στριφτα τσιγάρα και μέσα μέσα λίγο χόρτο.

Εγώ φίλε μου είμαι αθεος γιατι θέλω να πηγαίνω κοντρα σε όλα και σε όλους. Όταν με ρωτήσουν τον λόγο που κανω αυτη τη δήλωση λέω περίπλοκα λόγια σοφων ανθρώπων πάνω στο θέμα για να ντραπουν να ρωτήσουν περισσοτερα με τη φοβία ότι τους πάρω για χαζους. Ευτυχως δηλαδη γιατι ούτε κι εγω ξέρω. Δηλώνω αντιρατσιστης, οικολόγος, αριστερός, οραματιστης, αλτρουιστής κτλ αλλα κατα τα αλλα δεν θέλω να μπαίνω σε κατηγοριες και να βάζω ταμπέλα στον εαυτο μου. Δηλώνω πως δεν θα πάω στρατο αλλα εννοείται πως θα το κάνω γιατι ''εν με άφήνει η μαμα μου'' και ενω λέω πως είμαι υπεράνω χρημάτων πάντα έχω λεφτα για ξόδεμα. Υποστηρίζω πολλες απόψεις αλλα δεν εφαρμόζω καμια απο αυτες στη ζωη μου και λέω σε ολους πως θέλω να σπουδάσω καλες τεχνες ή θεατρο.

Εγώ φίλε μου δεν κάνω παρέα με όποιον να 'ναι και φλώρια. Θέλω μόνο όμοιούς μου που πληρουν συγκεκριμένα κριτήριά γιατί στο βάθος θεωρω τον εαυτο μου ανώτερο απο τους αλλους και δεν θέλω να χαραμίζομαι. Είναι προνόμια για κάποιον να κανει παρεα μαζι μου.

Ακόμα να πειστείτε?

Καλα μου Χριστούγεννα

Είναι μια ηλιολουστη αλλα ψυχρή μέρα κι εσυ θα ευχοσουνα να έβρεχε αλλα ο αερας διωχνει όλα τα σύννεφα και εσυ τον κατεριέσαι. Βγαινεις απο το αμαξι και περπατας με αργα και σταθερα βήματα στο πεζοδρόμιο. Ανοιγεις την σκουριασμένη καγκελοπορτα του κήπου που τρίζει ελαφρως, ίσα ώστε να σε εκνευρίζει. Προχωρας λίγο πιο γρήγορα γιατι έχεις αρχίσει να κρυώνεις. Φτάνεις στο πλατύσκαλο του τεράστιου σπιτιου και λίγο δισταχτικά κτυπάς το κουδούνι.

Παρένθεση, ναι εγω είμαι αυτη

Απο την άλλη μερια της πόρτας ακους το χαρακτηριστικο τακ, τακ, τακ που κάνουν τα τακούνια όταν κάποιος τρεχει. Η πόρτα ανοίγει και σου επιτήθεται μια βαρια μυρωδια σκόρδου. Οι συγγενεις τρέχουν στο μέρος σου, οι θειες σου σου τραβάνε τα μάγουλα σαν να προσπαθούν να σου τα ξεχηλώσουν, σε σαλιώνουν σαν γραμματόσημο, σε ξεμματιάζουν και μετα σου τρίβουν το κραγιόν που έχει μείνει επάνω στο προσωπο σου. Εσυ νιώθεις οτι η μούρη σου έχει πολτοποιηθει αλλα διατηρεις ένα πλατύ χαμόγελο. Σε τραβάνε μέσα στο ζεστο κακόγουστο σπίτι και πριν να το καταλάβεις σου βγάζουν το παλτο και σε αναγκάζουν να κάτσεις στον καναπε. Και τότε αρχίζουν η χειρότερα.

Πρώτα σου λένε πόσο μεγάλωσες, ότι την τελευταια φορα που σε είχανε δει ήσουν τοση δα, σε ρωτάνε αν είδες περιοδο, αν σου έρχεστε κανονικά. Υστερα περνάνε σαν παρελαση μπροστά σου και οι αντρες της οικογενειας που σου λένε πως έγινες ολοκληρη γυναίκα και αστειεύονται με τη μάνα σου ότι σε λιγο θα γίνει γιαγια και αυτη γελάει για να μη φανει αγενης. Μετα αρχιζει η ανακριση. Αν βρήκες κανενα καλο αγόρι, αν τα πας καλα με το σχολείο κτλ. Στη συνεχεια καταφθάνουν τα μεγαλύτερα ξαδερφια και νιώθεις μια απιστευτη ανακούφιση γιατι τώρα βρήκαν κάποιον άλλον να πρήξουν .

Η γιαγια σου ερχετε απο την κουζινά και προστάζει όλοι να καθήσουν στο τραπέζι, οι θειες φέρνουν ενα ένα τα πιάτα και ο παππους σταθερα κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιου. Μόλις ακουμπήσει η το πρώτο πιάτο στο τραπέζι ολοι συγχρονισμένα πεταγονται να βάλουν και ενω ερχονται απειρα φαγητα αυτοι κανουν στήβες στο πιάτο τους. Η γιαγια στεκετε όλη την ώρα πάνω απο το κεφάλι σου μήπως χρειαστει κάποιος τίποτα. Πάνω στα 20 λεπτά έχουν ανοιξει ήδη 5 μπουκάλια κρασι, έχουν γίνει όλοι σχεδόν αφύσικα χαρούμενοι απο το αλκοολ και αρχίζουν να ψάλλουν. Ναι, να ψάλλουν! Φωνάζουν, τραγουδουν γελάνε και μετα πιάνουν τα καψουροτράγουδα και αρχίζουν ολοι μαζι το κλάμα. Την ίδια ώρα η χαζή ξαδέρφη σου σου λέει για την κανούργια στεινλες στιλ κουζίνα που αγόρασε κι εσύ βαριέσαι τη ζωή σου ενώ κουνάς το κεφάλι σου με κατανόηση. Μέτα οι θείες σου για να φτιάξουν λίγο τη διαθεση βάζουν τα μικρα να χορεψουν και να τραγουδήσουν και στο τέλος μεταφερεστε όλοι στο καταλληλα διακοσμημενο σαλόνι για έναν γνήσιο κυπριακο καφε στον οποιο σταθερα τα μικρα μουλιάζουν τα morning coffee της μάνας τους. Και τότε αρχίζουν και οι συζητήσεις περι κρασιου και πολιτικής με μόνο διαλημμα την ώρα που θα έρθουν τα γλυκα που είναι φυσικά σε τεράστιες ποσότητες και πάντα περισσευουν.

Κατά τις 4 και μετα από πέντε ώρες παρακάλια στην αδελφή σου να πει πως νυστάζει φεύγεις. Ο όχλος σε ξαναφιλάει κι εσύ για να αντεξεις αυτό το μαρτύριο σκέφτεσαι πόσο κοντά είσαι στη λύτρωση. Όταν πια είσαι στο αυτοκίνητο το κεφάλι σου πονάει, τα αυτιά σου βουίζουν και η κοιλιά σου είναι έτοιμη να εκραγεί από παραγέμισμα.

Κι όμως, αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι απ όλα αυτά δεν θα άλλαζες τίποτα, ίσως μόνο να πρόσθετες ένα χιονισμένο τοπίο. Άντε, καλά Χριστούγεννα βρε!

Η Κυπρος μεσα που τα μαθκια μιας 16χρονης

Το κείμενο για ευνοητους λόγους εν γραμμενο στα Κυπριακα

Θέλω να φυω. Να ανοιξω την πορτα τζαι να φύω που το σπίτι, που τη χώρα που τουτους ουλλους τους Κυπραιους που νομίζουν οτι 750 χιλιαες άνθρωποι εν το επικεντρο του πλανήτη.

Μακρια που τουτους ούλλους που ζουν 35 χρονια πίσω τζαι εν ανοιουν τα μαθκια τους να δουν μπροστα. Εν τους λέω να να ξιασουν, να προχωρήσουν.

Μακρια που τουτους ούλλους που αφήνουν την εκπαιδευση (ποιαν εκπαιδευση δηλαδη) να πάει στο δκιαολο τζαι κατηγορουν ο ένας τον άλλον για την κατάντια της μεσα σε τηλεοπτικά παράθυρα.

Μακρια που τουτους ούλλους που εχουν το θαρρος της γνωμης τους τζαι ουσιαστικά εν εχουν γνώμη. Μιλουν μιση ώρα τζαι αμα στο τελος συνοψίσεις να λόγια τους καταλάβεις οτι εν είπαν τίποτε παρα παπαγαλιες τζαι λαφαζανιες.

Μακρια που το ρουσφέττι. Ξέρω ότι εν εσει περιπτωση να διοριστω ποττέ πουποτε γιατι κάποιος εν να μπήξει το εγγονι του ή τον αρφότεκνο του καλαδερφου στη θέση που δικαιωματικα εν να μου ανοικει μετα που 10 χρονια σπουδων τζαι εν να καταλήξω να καμνω κάτι που απεχθάνομαι.

Μακρια που τους πολίτες που εν νοιάζονται για τίποτε που εχει να κάμει με τα κοινα παρα μόνο για τον εαυτο τους τζαι καταπνιουν κάθε πρωτοβουλια που αφορα κάποιον καλο σκοπο μεσα σε 1000 εν πρεπει τζαι εν γίνετε απλα γιατι βαρούνται και προτιμουν να κατσουν ευησυχασμένοι στις ανετες πολυθρόνες τους παρα να φκουν στους δρομους και στελουν τα μωρα του δημοτικου να φκαλουν το φίδι που την τρύπα.

Μακρια που τους Κυπριους που σκεφτουντε που την τσεπη τους, πως εν να φκάλουν λεφτα να πρηστει το πορτοφόλι τους τζαι να γλυτώσουν φόρους

Μακρια που τους γλυφτιες που ρείχνουν την αξιοπρέπεια τους υπόγεια για να φκάλλουν λλια λεφτα τζαι να πιαουν μια θέση.

Μακρια που τους Κυπραιους που έχουν την ψευδαισθησηότι εν να γυρίσει ο Ομπαμα να βοηθήσει την Κύπρο τζαι εν να μας λυπηθουν οι άλλες οι χωρες επειδη εκαμαμαν μας εισβολή η Τούρκοι.

Μακρια που τους πολιτικους που εν τους συφερει να λύσουν το κυπριακο είτε γιατι αμα το κάμουν εν θα έχουν με τι να ασχολουνται μετα τζαι εν θα τους χρειάζεται ο κόσμος πιον είτε γιατι φοβουνται να σηκώσουν την ευθύνη των πράξεων τους

Μακρια που το έθνος που ούλλα παν σκατα αλλα εν υπάρχει ποττε φταίχτης.

Τζαι τωρα εν να μου πειτε γιατι εν μινήσκεις να τα αλλαξεις τουτα ούλλα? Να πολεμησεις για τα πιστευω σου τζαι να καμεις τουον τον τόπο καλλύτερο. Εγω εν να σας απαντήσω ότι αμα εκαταφέρετε να με κάμετε να χάσω κάθε ελπίδα αστα 16 μου κάμνοντας τα κοπελουθκια σας κλειστομυαλους κλώνους σας είσαστε αξιοι της μοίρας σας.

Τζαι επισης εν να μου πείτε ότι όπου τζαι να πάω τα ίδια σκατα εν να έβρω τζαι εγω πάλε εν να σας απαντήσω ότι ξέρω το, αλλα αφήστε μου ενα μικρο παραθυράκια ελπίδας, μεν μου κλείσετε ούλλα τα μπλαιντς

Τζαι στο τέλος εν να με κατηγορήσετε ότι είμα μικρη, χαζη τζαι άπειρη. Ναι είμαι, αλλα αν σας ενδιαφερει η γνώμη μιας 16χρονης που πιστευκει πως κοφκει λλιο ο νους της και ουσιαστικά εν το μέλλον του τόπου σας να ξέρετε ότι τούτη ένει. Για να μεν έχετε ψευδαισθήσεις.

Brain Damage

Σήμερα έφτασα τα όρια μου. Το μυαλό μου έπαθε βραχυκύκλωμα και απλα σταμάτησε να λειτουργεί. Τρεις μήνες τώρα σκέφτεται ασταμάτητα και συνεχόμενα χωρίς καμία διακοπή. Έχω τα μαθήματα μου, τα διαγωνίσματα και δεν με φτάνουν αυτά αγχώνομαι για όλους τους υπόλοιπους εκτός από τον εαυτό μου και πότε δεν μπορώ να ξεσπάσω. Πρέπει να είμαι δυνατή, μου έχει φυτευτεί αυτή η ηλίθια ιδέα στο μυαλό από μωρό. Η Μυρτώ η δυνατή, η Μυρτώ η άφθαρτη, η Μυρτώ που δε λυγίζει, που δε σπάει

Πάντα ήμουν η καλή φίλη, η προσιτή φίλη, η φίλη στην οποια θα τρέξει ο άλλος να πει τον πόνο του, να εκμυστηρευτεί κάτι σημαντικό και πάντα άκουγα χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα, το ήθελα, ήθελα να βοηθώ. Άλλα στο τέλος κουράστηκε η ψυχή μου να συμπάσχω με τους άλλους, κουράστηκα να παραμελώ τον εαυτό μου και την προσωπική μου ζωη. Νιώθω σαν τη συμπαθητική φίλη της πρωταγωνίστριας που έχει ένα μικρο δευτερεύον ρόλο και είναι πάντα εκεί για ότι τη χρειαστεί η φίλη της.

Φτάνει όμως πια. Θέλω για μια φορα κι εγώ να γίνω πρωταγωνίστρια στο δικό μου έργο αλλά δεν έχω τη αυτή τη λάμψη, μάλλον είμαι καταδικασμένη να βγαίνω στους μικρούς τίτλους του τέλους.

Life Plan

Είμαι δεκαέξι χρονών. Η ζωή μου προγραμματίστηκε πριν καν γεννηθώ. Στα έξι θα πάω σχολείο, στα εννιά θα αρχίσω αγγλικά, στα δώδεκα θα πάω γυμνάσιο, στα δεκαπέντε λύκειο και στα δεκαοχτώ θα φύγω για σπουδές. Μέσα στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια θα κάνω μεταπτυχιακό, θα βρω δουλειά, θα παντρευτώ, θα κάνω παιδί, ανεξάρτητα απο τη σειρά αλλά αυτή είναι η χρυσή συνταγή της επιτυχίας. Ουσιαστικά η πορεία μου έχει καθοριστεί, το μόνο που μπορώ να αλλάξω εγώ είναι οι μικρές λεπτομέρειες και αυτό για μένα δεν είναι αρκετό Αυτή η τεράστια αλυσίδα με τα πρέπει με αγχώνει και με πνίγει.
Πως μπορεί όμως κάποιος να έχει την απαίτηση από ένα παιδί δεκαέξι χρονών να αποφασίσει τι θέλει να κάνει ολόκληρη τη ζωή του? Πως μπορώ να ξέρω σε μια τέτοια τρυφερή ηλικία τι είναι αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένη σε δέκα ή είκοσι χρόνια? Απλά κλείνω τα μάτια, ψηλαφίζω λίγο και ρισκάρω με την καθοδήγηση και τις ευλογίες των γονιών μου και του σχολείου που με κατευθύνουν σε έξυπνες επιλογές ώστε να γίνω καλός πολίτης και επιτυχημένη και από αυτό συνεπάγεται φυσικά ότι θα έχω χρήματα.
Τι γίνετε όμως αν εγώ δεν θέλω να τα κάνω όλα αυτά? Αν δεν μπορώ να αποφασίσω από τώρα τι να σπουδάσω? Θα θεωρηθώ ανώριμη και επιπόλαιη. Είναι πιο επιπόλαιη συμπεριφορά αυτή όμως από κάποιον που έχει την εντύπωση πως στα δεκαεφτά μπορεί να πάρει τέτοιες αποφάσεις για τη ζωή του? Τι κι αν εμένα η ιδέα του να έχω χρήματα και μια σταθερή δουλεία δεν με συγκινεί καθόλου? Θα φανώ ρομαντική και αφελής σε αντίθεση με τους συμμαθητές μου που έχουν στόχο από τότε που έβγαλαν μουστάκι να πάρουν μια θέση στο δημόσιο για να βολευτούν. Αλλά δεν κατηγορώ αυτούς. Λογικό είναι από τη στιγμή που όποιος παλεύει για τα όνειρά του και βγαίνει από αυτή τη σειρά θεωρείται αποτυχημένος από τους επιτυχημένους και ήρωας για τους δειλούς ονειροπόλους
Μόλις συνειδητοποίησα πόσες ερωτήσεις έχει αυτό που έγραψα και γνωρίζω τις απαντήσεις. Απλα δεν με καλύπτουν.

Φατσοβιβλίο

Έχω βαρεθεί, έχω σιχαθεί κι έχω αηδιάσει με αυτή την παγκόσμια σκευωρία που λέγετε facebook.

Εκεί μέσα έχεις 1500 εικονικούς φίλους που ούτε καν γνωρίζεις και οι όποιοι σε κάνουν add μόνο και μόνο για να μπεις να δεις πόσο glamorous φαίνονται στις εκατοντάδες φωτογραφίες που βγάζουν με τη βαμμένη μούρη τους να σουφρώνει τα χείλη και να φοράει τεράστια γυαλιά Να τις θαυμάσεις να ποζάρουν έξω από τα πιο διάσημα κλαμπ της πόλης και να ζηλέψεις τα πανάκριβα ρούχα τους και την κορμάρα τους με μαγιό στις πισίνες. Και φυσικά θα βρεθούν αρκετοί που θα τις κάνουν tag στις φωτογραφίες και θα γράψουν ένα πρόστυχο σχόλιο από κάτω και αυτές τάχα χαριτωμένα θα του πούνε ''μην είσαι τόσο κάθαρμα' αλλά εννοείται πως δεν θα σβήσουν το σχόλιο. Και βεβαίως βεβαίως οι άλλες ανάλογες ψωνάρες που τις μισούν θα γράψουν ''είσαι θεά αγάπη μου και φτου σου'' αλλά θα βάλουν στο δικό τους προφίλ μια φωτογραφία που η άλλη κοπέλα βγήκε σκατά και αυτές κούκλες.

Πλέον μέχρι που φοβάμαι να βγάλω φωτογραφία γιατί ξέρω ότι της επόμενη ημέρα θα αναρτηθεί εκεί μέσα. Δεν πα' να βγήκες αλλήθωρος, με κόκκινα μάτια και τούρτα στα μάγουλα?Εκτός βέβαια και αν σπευσεις να εκβιάσεις πως θα βάλεις κι εσύ μια ανάλογη που έβγαλες προχθές και φαίνεται μια τρίχα από το μουστάκι που ξέχασαν να ξυρίσουν.

Έλεος δηλαδή, μέχρι που θα φτάσει αυτή η κατάσταση? Εγώ όμως δεν είμαι καλύτερη γιατί όλο λέω να το σβήσω αλλά έχω προωθεί Πως να αντισταθώ να γράψω την κακία μου κάτω από τις φωτογραφίες τους και να κάνω το χαζό τεστακι για το πόσο σέξι είσαι?

Να ζει κανείς, ή να μη ζει?

Είναι ένα δίλημμα που με έχει παιδέψει πολύ τελευταία. Να μετανιώνεις για κάτι που έκανες ή για κάτι που ΔΕΝ έκανες? Δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση να κάνεις τη μαλακία και να τη μετανιώσεις ή να μην την κάνεις και να ζεις μια ζωή με την απορία και αν την έκανα που θα οδηγούνταν τα πράγματα. Τελικά η απάντηση είναι πολύ εύκολη.

Είναι καλύτερο να κάνεις κάτι, να πάρεις το ρίσκο και μετά να το μετανιώσεις, να μάθεις από τα λάθη σου και να προχωρήσεις τη ζωή σου έχοντας μια ακόμα εμπειρία. Τι θα κερδίσεις αν παίζεις πάντα από την ασφαλή μεριά? Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να φτάσεις 50 χρονών και να μετανιώνεις για όσα δεν έκανες, για όσα δεν τόλμησες, για όσα δεν έζησες. Να διερωτάσαι τι θα γινόταν αν είχες λίγο περισσότερο θάρρος. Να ζεις με τα φαντάσματα των ανεκπλήρωτων ονείρων σου και τη σκιά των ευκαιριών που πέταξες γιατί έτσι προστάζει η λογική σου.

Αποφάσισα να ζω την κάθε στιγμή. Να αρπάζω κάθε ευκαιρία και να ακούω και λίγο εκείνο το έρημο το συναίσθημα μου που στο τέλος τέλος κάτι περισσότερο ξέρει.

ΥΓ

Γαμώτο πολύ ρομαντική έγινα τελευταία και δεν θα μου βγει σε καλό...

Μπερδεμένες καταστάσεις

Παλαιότερα έβλεπα στις ταινίες ανθρώπους που έλεγαν ότι ήταν μπερδεμένοι και ότι δεν μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν τα συναισθήματα τους. Άκουγα ιστορίες για κοπέλες που έχαναν αυτόν που αγαπούσαν επειδή κορόιδευαν τον εαυτό τους και δεν παραδέχονταν πως τον ήθελαν κι εγώ σκεφτόμουν ότι πρέπει κάποιος να είναι πολύ ηλίθιος για να μην μπορεί να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα του. Αν αγαπά τον άλλον η όχι. Τελικά μάλλον αποδείχτηκαν κι εγώ ηλίθια. Πολύ ηλίθια.

Τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρο μαύρο Μπορεί τη μια στιγμή να αποφασίζεις ότι ο άλλος σου είναι εντελώς αδιάφορος και να είσαι 1000% σίγουρη για την απόφαση σου να μείνετε φίλοι αλλά την άλλη, όταν τον δεις από κοντά, τον πλησιάσεις, τον νιώσεις, μπαίνει το συναίσθημα στη μέση, θολώνει τη λογική σου και όσα σου πήρε μέρες να αποφασίσεις εξανεμίζονται σε δευτερόλεπτα. Για τους φίλους σου και για αυτούς που ερωτεύεσαι έχεις ακριβώς τα ίδια κριτήρια άρα είναι πολύ εύκολο η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο να μην είναι ευδιάκριτη. Τότε αρχίζουν και τα συναισθηματικά μπλεξίματα, δεν ξέρεις τι θέλεις, κρύβεσαι πίσω από το προσωπείο του σαρκασμού και ο άλλος στο τέλος απλά σε μισεί. Εσύ όμως δεν νιώθεις ότι έχασες κάποιον που σε ελκύει αλλά νιώθεις ότι έχασες έναν καλό φίλο, αυτό είναι που θα σου λείψει.

Μακάρι τα πράγματα να ήταν πιο απλά, μακάρι να μπορούσες να ξέρεις τι πραγματικά θέλεις και να μην σε ένοιαζε τίποτα. Να μην επέβαινε ούτε η λογική ούτε οι φίλοι ούτε τίποτα αλλά τι να κάνουμε, αυτά τα σκατά έχει η ζωή και πρέπει να τα συνηθίσουμε και να μάθουμε από τα λάθη μας.

Ομορφιές

Έχω να γράψω στο μπλογκ μου σχεδόν ένα μήνα και νιώθω τύψεις όσο παράξενο και να ακούγετε αυτό Δεν περίμενα ποτέ πως θα ένιωθα κάτι τέτοιο για μια ιστοσελίδα αλλά τώρα πια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου, καλώς ή κακώς...

Και τώρα στο ψητό....

Όπως όλα τα μαθητούδια επέστρεψα κι εγώ στα θρανία εδώ και μερικές μέρες και είδα τους συμμαθητές μου, τους καθηγητές μου, άρχισα τα μαθήματα και μπλα μπλα μπλα. Όλα αυτά τα συνηθισμένα για τα οποία θα μπορούσα να μιλάω 3 ώρες Είδα όμως δυστυχώς και τα πρωτάκια... Ήρθαν όλες οι 15χρονες πρώτη μέρα στο σχολείο βαμμένες στην τρίχα, μαλλί ισιωμένο, νύχι βαμμένο και σουτιέν με ενίσχυση για να κατακτήσουν τους μεγάλους του σχολείου με τα προσόντα τους και το πανκ-ροκ-ιμο-πρινσες στυλάκι τους. Έμπαιναν σε ομάδες των πέντε και πήγαιναν όπου έβλεπαν αρσενικό σαν να τις τραβούσε μαγνήτης. Περπατούσαν με τεράστια έπαρση και έριχναν καυτές ματιές γεμάτες νόημα στα αγοράκια και απειλητικές στα κοριτσάκια ενώ μόλις κάποιος τις πλησίαζε σε απόσταση 2 μέτρων τίναζαν το φουσκωτό μαλλί τους όλο χάρη και σούφρωναν τα γεμάτα λιπγκλος χείλη τους. Όλες οι ίδιες. Η μία κλώνος της άλλης.
Τα αγόρια δε ήταν τα μισά τάχα σκειτμπορνταδες με μαλλί που φτάνει μέχρι τα ρουθούνια τους και παπούτσια μεγαλύτερα από το κεφάλι τους. Οι άλλοι μισοί φλώροι που παίζουν μπάσκετ, με σκουλαρικάκι γυαλιστερό, στενό παντελόνι και πεντακάθαρα αθλητικά παπούτσια των 100 ευρώ
Δεν πάμε καλααα... Εμείς πέρσι ήμασταν πιο μαζεμένοι και μας πήρε 2 μήνες να συνηθίσουμε και αυτοί από την πρώτη μέρα νιώθουν πως έχουν κατακτήσει το σχολείο.... Δεν πάμε καθόλου καλά!

Μυρτω αγνοείται

Τις τελευταίες ημέρες νιώθω ότι άλλαξα. Νιώθω ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι πια η Μυρτώ. Δεν έχω όρεξη ούτε να κινηθώ, ούτε να μιλήσω σε κανέναν, ούτε να γελάσω, ούτε να φάω (πρώτη φορά στα χρονικά) ούτε καν να βγω έξω. Ποιος? Εγώ! Εγώ που 2 εβδομάδες πρίν δεν μπορούσα να κάτσω πέντε λεπτά ακίνητη, εγώ που ήμουν δυναμική, χαμογελαστή, ξαφνικά μεταμορφώθηκα σε ένα γκρίζο ανθρωπάκι ανίκανο να κάνει κάτι να βγει από τη μιζέρια του. Χαμένο στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη μουσική του. Με ρωτάνε αν είμαι άρρωστη και ενώ χαίρω άκρας υγείας καμιά φορά φτάνω να το πιστεύω κι εγώ η ίδια. Η μάνα μου λέει πως φταίει το ότι θα ανοίξουν τα σχολεία σε μερικές ημέρες αλλά ξέρω πως δεν είναι αυτό η αιτία. Αυτή η καταραμένη η εφηβεία φταίει για όλα. Μέσα μου έχω τόσο συσσωρευμένο θυμό αλλά δεν μπορώ να ξεσπάσω. Θυμό τα πάντα και για τίποτα. Για όλους και για κανέναν. Για την κοινωνία, για τη ζέστη, για τις ορμόνες μου, για τις μέλισσες που εξαφανίζονται, για το διαγώνισμα που έχω αύριο στο φροντιστήριο Νιώθω μόνη μου ενώ γύρω μου έχω τόσους ανθρώπους που με νοιάζονται. Δεν πιστεύω σε καμία αξία και αναθεωρώ τα πάντα που είχα για δεδομένα.
Αν μου έλεγαν πριν 2 εβδομάδες ότι θα έγραφα εγώ τέτοιο κείμενο θα κοροίδευα και θα ειρωνευόμουν αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω ότι εκτονώθηκα κάπως και ελπίζω σε μερικές μέρες από τώρα να το διαβάζω και να γελάω με αυτές τις γελοιότητες-όπως θα τις ονομάζω-που μόλις έγραψα.

Τα χρονικά της αυπνίας

Η ώρα είναι 2.00 το πρωί.

Σήμερα αποφάσισα να κοιμηθώ πιο νωρίς για να διαβάσω την επόμενη μέρα.... Να διαβάσω... Μια φράση που έχω 2 μήνες να χρησιμοποιήσω. Ανάβω το κλιματιστικό και ξαπλώνω. Σκεπάζομαι με το σεντόνι γιατί έτσι νιώθω ασφάλεια. Το ξέρω, μεγάλη απάτη. Κλεινω τα μάτια μου και βλέπω χρώματα και εικόνες να ξετυλίγονται από το πουθενά. Γυρίζω από την άλλη, γαμώτο, δεν έπρεπε να τον πιω εκείνον τον καφέ.

Η ώρα είναι 3:00.

Ποτέ δεν πρόσεξα πόσο έντονο ήχο κάνουν οι δείκτες του ρολογιού όταν κινούνται. Ένα ρυθμικό τικ τακ. Στην αρχή το λες κι εσύ τραγουδιστά από μέσα σου, τικ τακ. Μετά χτυπάς το δάχτυλο σου στο στρώμα, τικ τακ. Στο τέλος νιώθεις την καρδιά σου να ακολουθεί τον ίδιο ρυθμό, τικ τακ. Αφαιρήσε. Το μυαλό σου κατακλύζεται από σκόρπιες λέξεις, εικόνες, ιδέες. Αρχίζω να κάνω μαθηματικούς υπολογισμούς για το πόσα λεπτά της ζωής μου πέρασα στο μπάνιο, μετά στο σχολείο, μετά στο αυτοκίνητο. Τώρα δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά ήταν αρκετές.

Η ώρα είναι 4:00.

Αρχίζω να εκνευρίζομαι Προσπαθώ να συγκεντρωθώ Να διώξω όλες τις σκέψεις από το μυαλό μου και να το αδειάσω από κάθε συναίσθημα. Να ηρεμήσω. Στο τέλος ανακαλύπτω ότι για 40 λεπτά σκεφτόμουνα ότι δεν πρέπει να σκέφτομαι.

Η ώρα είναι 5:00.

Σηκώνομαι να πιω νερό. Το σπίτι άδειο σκοτεινό. Χτυπάω το δάκτυλο του ποδιού μου στην γωνιά του τοίχου. Πονάω. Ο πόνος είναι δεν είναι έντονος αλλά πριν να το καταλάβω αρχίζουν να κυλάνε δάκρυα στα μαγουλά μου. Κλαίω με λυγμούς. Έχω να κλάψω πάνω από 5 μήνες. Ξαπλώνω. Κοιμάμαι.

the final countdown

Είκοσι μέρες. Μου έμειναν 20 μέρες ευτυχίας μέχρι να έρθει η μαύρη μέρα που θα επιστρέψω στο σχολείο. Κι εκεί που προσπαθώ να αποβάλω αυτό το δυσάρεστο γεγονός από τον εγκέφαλό μου και να το καταχωνιάσω σε μια σκοτεινή γωνιά της μνήμης μου ανοίγω την τηλεόραση και πετάγεται τσουπ μια διαφήμιση για σχολικά ρούχα, αλλάζω κανάλι, διαφήμιση για γραφική ύλη, ανοίγω το ίντερνετ και όλοι το συζητούν...... ΈΛΕΟΣ, λυπηθείτε με λίγο. Αφήστε με να απολαύσω τις τελευταίες στιγμές απόλυτης χαλάρωσης, αποβλάκωσης στο ίντερνετ, ατελείωτης ξάπλας σε επίπεδο που πιάνετε ο κώλ*ς μου και κατανάλωσης τόνων καφέ σε καφετέριες με τους φίλους μου.

Καμιά φορά, ασυναίσθητα σκέφτομαι ότι περνούσαμε ωραία τα διαλείμματα με τους φίλους μου που κουτσομπολεύαμε τους παντες και τ απάντα, και στην τάξη είχε πολλή πλάκα άλλα μετά θυμάμαι τα φροντιστήρια, τα διαγωνίσματα, την χοντρή στρίγγλα καθηγήτρια με την κακία στο στόμα και την μαυρισμένη ψωνάρα του μπροστινού θρανιού και αλλάζω γνώμη.... Άντε, καλή μου αντοχή και φέτος!

Paris

Εγώ ήθελα να πάω Ρώμη! Η μανα μου πάλι και η αδελφή μου επέμεναν για Παρίσι ως οι ρομαντικές και ευαίσθητες της οικογένειας και ο μπαμπάς μου κρατούσε μια ουδέτερη στάση γιατί δεν ήθελε να μπει σε κανένα μέτωπο Τελικά και όπως πάντα έγινε το δικό τους και στις 16 του μήνα φύγαμε για Παρίσι. Εγώ στην αρχή ήμουν αποφασισμένη πως θα περνούσα σκατά αλλά άλλαξα πολύ γρήγορα γνώμη!

Το Παρίσι είναι υπέροχο! Η πόλη ολόκληρη είναι μουσείο από μόνη της. Για να μην σχολιάσω την Παναγία των Παρισίων που είναι το πιο όμορφο κτίσμα που είδα ποτέ...

Ερωτεύτηκα!

Και τώρα για να ζηλέψετε κι άλλο σας βάζω λίγες φωτογραφίες να θαυμάσετε το μεγαλείο!

Παναγία των Παρισίων

Παναγία των Παρισίων και πάλι

Λούβρο

αυτή η πανέμορφη είμαι εγώ
νομίζω οι εξηγήσεις είναι περιττές!

Μονμάρτρη

Η μεγαλύτερη συγκίνηση που ένιωσα στο Παρίσι ήταν στο μουσείο orsay όπυ υπήρχαν πίνακες απο τους μεγαύτερους ιμπρεσιονιστες van gogh, dega, claude mone, manet, renoir και την μεγάλη μου αγάπη......toulouse lautrec! Αχχχ

Ερωτας!!!

70s Vs 00s

Μου μίλαγε η μαμά μου σήμερα για τα νιάτα της... Τότε που τα 15χρονα άκουγαν νέο κύμα, φορούσαν παρδαλά ρούχα, είχαν τεράστια περμανάντ μαλλιά και έβλεπαν Άγγελους του Τσάρλυ και τσίριζαν με ενθουσιασμό όταν έβλεπαν τον Τραβόλτα να παίζει τον βλαμμένο γόη στο πυρετός το Σαββατόβραδο. Τότε οι έφηβες διάβαζαν με τις ώρες χαζοπεριοδικά και έκαναν όνειρα για το ιππότη στο άσπρο άλογο και στην περίπτωση της μαμάς μου τον Γ. από το απογευματινό λύκειο για τον οποίο έφευγε πιο αργά από το σχολείο για να τον δει έστω και λίγο απο μακριά. Ωραίες εποχές μου λέει τελειώνοντας με μια νοσταλγία στο βλέμμα και πήγε στην κουζίνα να βάλει πλυντήριο.

Από τότε εκείνη τη στιγμή με τρώει το εξής:

Εγώ τι θα λέω στα δικά μου παιδιά όταν σαρανταπενταρίσω? Για τους emo...? Για την Χρύσπα και την Riahanna ή για τη Λόλα και τον Λάκη τον γλυκούλη?

• μουσική: Υπάρχουν ταλεντάρες που χαραμίζονται και οι εταιρείες προωθούν το κάθε πουτανάκια με εμφυτεύματα πιο μεγάλα από τον εγκέφαλό του που θυμήθηκε να κάνει καριέρα
• Μόδες: Οι emo ήταν το πιο ανούσιο κίνημα που πήρε τόσο μεγάλη διάσταση! Κάτι βλαμμένα καταθλιπτικά με τόνους eyeliner που αντί να κάνουν κάτι για να προσφέρουν στον κόσμο κλαίνε με την κατάντια του. Γι αυτό και η μόδα τους άντεξε μόνο 2 χρόνια ευτυχώς....
• Μαλλί και ρούχα αυτό απλά δεν το σχολιάζω
• κινηματογράφος: μια στις 20 ταινίες είναι της προκοπής και φυσικά δεν εννοώ τα scary movies με τα οποία γελάνε μόνο κάτι χαζοαμερικανάκια.

Σε τι τραγική εποχή ζούμε ρε γαμώτο?

Παγκόσμια περίοδος επανάληψης

Και μπορώ επιτέλους επίσημα να πω ότι μπήκε για τα καλά το καλοκαιράκι....

-Μα γιατί το λες αυτό Μυρτώ? Λόγω της ζέστης?

-Όχι!

-Λόγω της θάλασσας?

-Όχι!

-Λόγω του παγωτού, των καλοκαιρινών ρούχων και των διακοπών?

-Όχι, όχι, όχι! Μα φυσικά επειδή αρχίσανε οι επαναλήψεις των μεν και των δεν!

-Σωστά!

Άρχισαν μια μια να ρίχνουν αυλαία οι φετινές σειρές και τα κανάλια ως συνήθως βάζουν τις γνωστές επαναλήψεις. Καλοκαίρι, η παγκόσμια περίοδος επανάληψης. Καφέ της χαράς, οι μεν και οι δεν, Κωνσταντίνου και Ελένης, Εκείνες κι εγώ και φυσικά, το νούμερο ένα... ταραταμ... Το ρετιρέ! Τι να κάνουμε, θα τα ανεχτούμε, ξανά, θα τα βαρεθούμε, ξανά, και του χρόνου με το καλό θα τα δούμε, ΞΑΝΆ!

Κόλαση...

Είναι τέλος Ιουνίου, 40 βαθμοί, στον καπό του αυτοκινήτου άνετα τηγανίζεις αυγό κι εσυ λιώνεις στο δωμάτιο σου με το κλιματιστικό αναμένο.... Μονη λύτρωση, η θάλασσα! Βάζεις το καινούργιο σου μαγίο, τις σαγιονάρες σου παίρνεις και 2-3 φίλες σου και πας στην παραλία. Στέκεσαι 10 λεπτά μεσα στον ήλιο και προσπαθείς να εντοπίσεις μια άδεια ομπρέλα, τίποτα.... Παίρνεις λοιπόν την πετσέτα σου με τον νέμο πάνω και την στρώνεις στην καυτή αμμο, 15 μέτρα απόσταση απο την ακτή. Πασαλίβεσαι με αντηλιακό με δείκτη προστασίας 60 γιατί είσαι άσπρη, είναι και πρώτο μπάνιο, θα φωνάζει και η υπερπροστατευτική μάνα σου αμα πας σπίτι ξεροκαμμένη και μπαίνεις όπως όπως στο νερό..... πίσω σου κουτσομπολεύει ένας κατακόκκινος σαν αστακός απο τον ήλιο Τουρίστας με κοιλία που θα μπορούσε να κουβαλά δίδυμα. Κοιτάζεις στα αριστερά σου. Μια μαυρισμένη 50άρα τουρίστρια που ξέχασε να φορέσει το απο πάνω μέρος του μαγίο της επιδεικνυεί την κορμάρα της. Εσύ μη αντέχοντας το αποκρουστικό θέαμα γυρίζεις απο την άλλη αλλά πριν προλάβεις σου πετά ένας σπόρος νερό στα μούτρα! Τότε είναι που σε πιάνουν το νεύρα. Κάνεις ένα γελοίο μορφασμό γιατί σε καιει το αλάτι και μετράς απο μέσα σου ανάποδα απο το 10 για να ηρεμήσεις. Προχωράς λίγο πιο βαθιά, κολυμπάς λίγο και αρχίζει να σου περνά ο εκνευρισμός. Γαμώτο! Ξέχασα να βγάλω το ρολόι! Πάει το swatch! Άντε τώρα να το πεις στη μάνα σου. Ε, δεν πάει άλλο, βγαίνεις και πας να ξαπλώσεις στην πετσέτα σου να στεγνώσεις και να μαυρίσεις λίγο. Ξαπλώνεις την κορμάρα σου, βάζεις και το γυαλί και το παίζεις μοιραίο γκομενάκι. Σε παίρνει ο ύπνος και όταν πια σε ξυπνά η κολλητή σου συνιδητοποιάς πως έχει περάσει ένα μισάωρο. Πας να φορέσεις τη μπλούζα σου, κοιτάζεις το χέρι σου και είναι κατακόκκινο οπως και ολο σου το σώμα. Πέφτει μια μπάλα του βολλευ στα πόδια σου, βρίσκεις τον μικρο που την έχασε, του τη δίνεις και το κωλόπαιδο αρχίζει να γελά και να σε κοροιδεύει κι εσυ το διαολοστέλνεις. Γιατι στο διάλο να γελούσε? Κοιτάζεις την κοιλία σου και παθαίνεις σοκ! Είχες ξεχάσει το κινητό πάνω σου και εχεις ένα άσπρο τετραγωνάκι πάνω! Πόσο χειρότερα μπορεί να πάει η μέρα σου?

Ότι δηλώσεις είσαι

Δεν είμαι ρατσίστρια αλλά δυο πράγματα μισώ, τους ρατσιστές και τους μαύρους. Είμαι φεμινίστρια αλλά αμα ο άντρας δεν σου δίνει κανένα χαστούκι μέσα μέσα δεν είναι άντρας! Είμαι πολύ θρησκόληπτη και πάω κάθε Κυριακή εκκλησία αλλά σιγά μη σου γυρίσω και το άλλο μάγουλο αμα με χαστουκίσεις. Μια κλωτσιά στα τέτοια θα φας. Δεν κάνω ότι κάνουν οι άλλοι ούτε είμαι fashion victim απλά αγοράζω ότι καινούργιο βγει στα μαγαζιά και δεν χάνω περιοδικό. Είμαι οικολόγος αλλά δεν έχω ξανακούσει τη λέξη ανακύκλωση.

Έχει γεμίσει η κοινωνία δήθεν και τάχα που δηλώνουν μια ντουζίνα πράγματα αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από εσωτερικά κενούς ανθρώπους που ψάχνουν ψεύτικες ιδιότητες για να γεμίσουν το κενό τους. Είναι άτομα που έχουν την ανάγκη να τους δώσεις λίγη σημασία και να τους θαυμάσεις .Δεν πουλάνε όμως σημασία στα περίπτερα και γι' αυτό κάνουν τα αδύνατα δυνατά να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Έρχονται λοιπόν σαν κάθεσαι εσύ βαριεστημένη σε ένα τραπεζάκι και χαζεύεις και σου συστήνονται μιλώντας δεκαπέντε λεπτά για τους εαυτούς τους, τα ταλέντα τους, τα λεφτά του μπαμπά τους και τις χιλιάδες ιδιότητές τους ενω εσύ ακουμπάς το μάγουλο στο χέρι και κουνάς το κεφάλι τάχα με κατανόηση και θαυμασμό και μέσα μέσα πετάς κι ένα wow για να μην καταλάβουν ότι από μέσα σου τις βράζεις και θέλεις να τις κουτουλίσεις με όλη σου τη δύναμη. Ποιος σου είπε κοπέλα μου ότι με νοιάζει αν είσαι πρόεδρος της τάξης, αν ο μπαμπάς σου έχει Πόρσε και αν έχεις αγοράσει το τελευταίο i-pod που κυκλοφορεί? Ποια νομίζεις ότι είσαι εσύ και όλοι οι δήθεν όμοιοί σου? Δεν μιλάς όμως και την αφήνεις να ζει στον ψεύτικο κόσμο που η ίδια δημιούργησε για τον εαυτό της και χαμογελάς μηχανικά...

7 πράγματα που θέλω να κάνω πριν γίνω 40

Τώρα που τελείωσαν οι εξετάσεις (επιτέλους) κάθομαι όλη μέρα κι έτσι είπα να το ρίξω στη φιλοσοφία! Καθόμουν λοιπόν εχτές στο κρεβάτι μου και κοίταζα μια ρωγμή στο ταβάνι και ξαφνικά, shock! Συνειδητοποίησα ότι κάποια μέρα θα γεράσω! Κι ας πούμε ότι αυτό το αποδεχόμαστε αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Δεν θέλω να ξυπνήσω μια μέρα και να είμαι χούφταλο με μασέλα και μπαστούνι και να μην έχω να θυμάμαι τίποτα που θα αξίζει από τη ζωή μου. Δεν θέλω να θυμάμαι άγχη, εγωισμούς, τσακωμούς.....Έτσι έφτιαξα την εξής λίστα με πράγματα που οπωσδήποτε πρέπει να κάνω πριν να γίνω 40:

1) Θέλω να βοηθήσω όσο πιο πολλούς ανθρώπους μπορώ και όχι για την δόξα αλλά γιατί πραγματικά νιώθω το έχουμε ανάγκη και εγώ και αυτοί. Θέλω να προσφέρω.
2) Θέλω να σπουδάσω και να αποκτήσω γνώσεις. Να με ρωτάνε τα παιδιά μου πράγματα και να μπορώ να τους απαντώ. Να καταλαβαίνω τη γίνετε γύρω μου και να μην είμαι αδαής.
3) Να αποκτήσω οικογένεια (μετά τα τριάντα) και να αποκτήσω ένα δικό μου παιδί αλλά και να υιοθετήσω ένα
4) Να ταξιδέψω, να γνωρίσω χώρες, κουλτούρες, τοπία, πολιτισμούς
5) Να αποκτήσω πολλούς πραγματικούς φίλους και να διατηρήσω τις φιλίες που έχω τώρα
6) Να πετύχω επαγγελματικά
7) Να υποστηρίζω τις απόψεις μου να στέκομαι δίπλα από ανθρώπους που με χρειάζονται για να ακουστεί η φωνή τους.

Και μόλις τελείωσα και διάβασα τι είχα γράψει συνειδητοποίησα ότι δεν είχα βάλει πουθενά το χρήμα και προσπάθησα να το εντάξω ανάμεσα στους στόχους μου αλλά φαινόταν πολύ ασήμαντο σε σχέση με τα υπόλοιπα...

Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να αναπαράγονται. Μη ξεχνάμε ότι κι εμείς ζώα είμαστε και αυτός εξάλλου είναι κατά πολλούς ο απώτερος σκοπός της ύπαρξής μας, να διαιωνίσουμε το είδος μας. Όλοι θέλουν να αποκτήσουν ένα δικό τους παιδί το οποίο ελπίζουν να τους μοιάζει (έστω κι αν είναι σκατόφατσες) και θα προσπαθήσουν όσο μπορούν να το κάνουν κλώνο τους. Ακόμα και αν δεν μπορούν να γίνουν γονείς με τον πατροπαράδοτο τρόπο (εδώ νομίζω πως δεν χρειάζονται λεπτομέρειες) κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τα καταφέρουν και καταφεύγουν σε άλλες μεθόδους και συγκεκριμένα στην εξωσωματική γονιμοποίηση
Ξοδεύουν- άσκοπα συνήθως- χιλιάδες ευρώ για να αποκτήσουν ένα δικό τους παιδί ενώ τόσα παιδιά στον κόσμο που είναι ήδη ζωντανά πεινούν και είναι ορφανά και έχουν ανάγκη για φαγητό, εμβόλια, για λίγη στοργή, για μια μητρική αγκαλιά. Ας δώσουν αυτά τα χρήματα που θα ξόδευαν στις εξωσωματικές για εμβόλια και λίγα τρόφιμα και θα έσωζαν τόσες εκατοντάδες παιδικές ζωές από τις αρρώστιες την αθλιότητα και τον θάνατο. Αυτοί όμως είναι τόσο εγωιστές για να σκεφτούν πέρα από τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους που ξοδεύουν χρήματα και χρόνο χωρίς αποτέλεσμα

σχέσεις φιλίας

Πως αλλάζει όμως ο άνθρωπος..... Πως περνούν τα χρόνια... Τη μια στιγμή είσαι νιάνιαρο και δεν ξέρεις καλά καλά ούτε τα κορδόνια σου να δέσεις και την άλλη έχεις πάει πια λύκειο και έχεις ανησυχίες για το μέλλον.... Δεν είσαι όμως μόνο εσύ που άλλαξες. Και οι άλλοι έχουν αλλάξει. Πάρε παράδειγμα την κολλητή σου από το δημοτικό. Πόσα χρόνια έχετε να μιλήσετε? Σίγουρα όταν τη βλέπεις τυχαία και πας να της μιλήσεις ανταλλάσσετε ένα νευρικό γεια που συνοδεύεται από μια ατμόσφαιρα αμηχανίας Γιατί άραγε ξεκόψατε? Ποιος να θυμάται....Πόσο πιο απλά ήταν κάποτε τα πράγματα. Τότε που πήγαινες στην παιδική χαρά και έπαιζες με όλα τα άλλα παιδάκια κι ας τα έβλεπες για πρώτη φορά Τώρα το να δημιουργήσεις φιλίες απαιτεί ολόκληρες διαδικασίες και τεχνική. Κάτι που ήταν παλιά τόσο απλό και καθημερινό έχει καταντήσει περίπλοκο... Οι πραγματικές φιλίες είναι σπάνιες και δύσκολο να δημιουργηθούν αλλά μόνο αυτές πρέπει να αναζητάς και να μην δέχεσαι τίποτε λιγότερο. Να γνωρίζεις καλά τον άλλον πριν να του ανοίξεις την καρδιά σου γιατί αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση η σχέση αυτή να κρατήσει και σιγά σιγά, πριν να το καταλάβετε, θα καταντήσετε δύο ξένοι. Αν μπορούσαμε μόνο να διατηρήσουμε τις σχέσεις μεταξύ μας αγνές και απλές όπως ήταν κάποτε η ζωή θα ήταν πολύ καλύτερη για όλους.

Ελλειψη επικοινωνίας

Προχθές πήγα να πιω ένα καφέ με τους φίλους μου. Περνούσαμε πάρα πολύ ωραία, γελούσαμε, μιλούσαμε κάναμε φασαρία… Στην μια ώρα μπαίνουν από την πόρτα τρεις κοπέλες- γύρω στα 20-με τους συνοδούς τους. Φορούσαν και οι τρεις πανάκριβα καλοκαιρινά φορέματα και τα τεράστια γυαλιά τους (πιτομουγια στυλ). Κρατούσαν την πανάκριβη (φ-υ-σ-ι-κ-α) τσάντα τους στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο. Το μαλλί ίσιο, καλυμμένο με τόνους λακ ώστε να μην εξέχει ούτε τρίχα. Περπατούσαν προκλητικά, μήπως και δεν τις προσέξει κανείς και προσπαθούσαν να εντοπίσουν το πιο κεντρικό τραπεζάκι για να μπορούν όλοι να θαυμάσουν τα κάλλη τους. Κάθισαν. Οι καβαλιέροι πήγαν να φέρουν τους καφέδες και αυτές πήραν τα κινητά τους και προσέχοντας να μην σπάσουν κανένα νύχι άρχισαν να να πατούν τα κουμπάκια με ταχύτητα φωτός και να στέλνουν μηνύματα... Στο επόμενο δίωρο συνεχίζεται το ίδιο μοτίβο… στέλνουν ευλαβικά τα εκατοντάδες μηνύματα τα οποία φυσικά τους πληρώνει ο μπαμπάκας-χωρίς να ανταλλάξουν ούτε λέξη μεταξύ τους, ούτε ένα κοίταγμα. Μετά σηκώνονται και πηγαίνουν ομαδικά στην τουαλέτα να πουδράρουν τις μύτες τους και να βάψουν τα 2 στρέμματα χείλη τους με lip-gloss το οποίο έχει μείνει πάνω στα δεκάδες τσιγάρα που έχουν ανάψει. Στην επιστροφή, φιλιούνται σταυρωτά και αντάλλαζουν φιλοφρονήσεις με καμία όμοιά τους και από μέσα τους εύχονται γεμάτες ζήλια να της σπάσει το manolo. Επιστρέφουν στο τραπεζάκι, σταυρώνουν τα μαυρισμένα από το sοlarium πόδια τους και παίρνουν το γεμάτο στρασάκια κινητό τους με τα γεμάτα δακτυλίδια χέρια τους και συνεχίζουν τη γνωστή ανιαρή τους ιεροτελεστία ενώ το μισό cafe κι εγώ μαζί παρατηρούμε ασυναίσθητα την κάθε τους κίνηση.

Και τώρα, μετά από αυτό τον τεράστιο πρόλογο φτάνω στην κύρια απορία μου. Που πήγε η επικοινωνία οεο? Πως επιτρέψαμε στα κινητά, σε αυτά τα japan made κουτιά να αντικαταστήσουν τον διάλογο? Οι περισσότεροι νέοι όπως και οι εν λόγω κοπέλες έχουν χάσει το έμφυτο ένστικτο να επικοινωνούν. Έχουν χάσει την ικανότητά τους να μιλούν με τον άλλο πρόσωπο προς πρόσωπο. Έχουν αντικαταστήσει το γέλιο με την λέξη lol για να μην κάνουν ρυτίδες έκφρασης. Δεν ξέρουν πια πως να μιλήσουν και να γράψουν στα ελληνικά λόγω των greeklish κομμένων λέξεων που χρησιμοποιούν. Πως είναι όμως δυνατό να μην συμβεί αυτό από τη στιγμή που οι γονείς τους για να αναπληρώσουν το κενό της απουσίας τους τους αγοράζουν κινητό τηλέφωνο από την Τετάρτη δημοτικού? Τα παιδιά αυτά είναι καταδικασμένα να γίνουν προγραμματιζόμενα ρομπότ που το μόνο νόημα στη ζωή τους θα είναι οι glamorous εμφανίσεις τους και τα εκατοντάδες χιλιάδες μηνύματά τους...