""2010""

Λοιποοοοοοον

Πάει και αυτή τη χρονιά. Και καλά κάνει δηλαδή, να πάει στο διάολο γιατί δεν παλευόταν άλλο. Ναι ναι, έχω κι εγώ την ψευδαίσθηση ότι μια περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο θα φέρει και σε μένα ένα καινούργιο ξεκίνημα. Η χρονιά αυτή ήταν πλημμυρισμένη από πρωτόγνωρα συναισθήματα , άγχος, μαθήματα, καβγάδες, φωνές, αρρώστιες αλλά και νέες παρουσίες και φιλίες που ελπίζω να κρατήσουν ακόμα πολλά χρόνια. Πάμε τώρα για νέο γύρο, με καινούργια δράματα, μια καινούργια θανατηφόρα ασθένεια να απειλεί το ανθρώπινο είδος, μια ακόμα αποτυχημένη ''προσπάθεια'' για να σωθεί ο πλανήτης από τους ισχυρούς του κόσμου, νέα σκάνδαλα προς συζήτηση και ελπίζω νέες γνωριμίες, εμπειρίες και λιγότερο άγχος.

Καλή σας χρονιά!

Δηθενιες

Εγώ φίλε μου είμαι κουλτούρα! Δεν με βλεπεις? Διαθέτω όλο το στυλ που πρέπει να έχει κάποιος για να μετρα ως διανοούμενος και να τον δείχνουν όλοι με θαυμασμο γιατι πάει εναντια στο ρεύμα

Εγώ φίλε μου φοράω σκισμένα σταράκια και καπέλο. Τα ρούχα μου είναι και καλα αμαρκε και κρεμάζω στο ταγάρι μου 1000 πραγματάκια για να με ακουτε απο 100 μετρα απόστοση και να προλαβαίνεται να φύγετε πριν σας εντοπίσω και αρχίσω να λέω αοριστες φιλοσοφίες χωρίς σταματημο. Φοραω στα χέρια μου πεντακόσια μάλλινα βραχιολάκια που ισχυρίζομαι ότι εφτιαξα μόνη μου και τα μαλλια μου έχουν ανταυγιες κοκκινες. Φυσικά φοράω σκουλαρίκια σε σημεία που φαίνονται αλλα και σημεία που δεν φαινονται και έχω κρεμασμένη στο λαιμο μου την πένα της κιθάρας μου για να ξέρουν οι πάντες πως παίζω.

Εγω φίλε μου διαβάζω ποιήματα, αγαπημένος μου ο Καββαδίας. Διαβάζω Καζατζάκη και λατρευω το θέατρο. Γραφω στιχους και καλα κρυφα αλλα εχω φροντίσει να τα διαβασουν όλοι ''τυχαία'' και επιζητώ τα καλα τους σχόλια λέγοντας ότι είναι χαλια. Ακούω ελληνική και ξένη ροκ και εντεχνο. Φυσικά για να το γνωρίζουν οι πάντες γράφω στίχους τραγουδιών πάνω στην τσάντα μου και φοράω μπλουζες που γραφουν πάνω ονόματα συγκροτημάτων. Ισχυρίζομαι πως η καλή μουσική πεθανε τη δεκαετία του 80 αλλά κρυφα μου αρεσουν και τραγούδια των greenday τους οποιους θαβω μπροστα στους φίλους μου. Όταν διασκεδάζω βάζω ρεγκε μουσική και γενια του χάους. Καπνίζω πάντα στριφτα τσιγάρα και μέσα μέσα λίγο χόρτο.

Εγώ φίλε μου είμαι αθεος γιατι θέλω να πηγαίνω κοντρα σε όλα και σε όλους. Όταν με ρωτήσουν τον λόγο που κανω αυτη τη δήλωση λέω περίπλοκα λόγια σοφων ανθρώπων πάνω στο θέμα για να ντραπουν να ρωτήσουν περισσοτερα με τη φοβία ότι τους πάρω για χαζους. Ευτυχως δηλαδη γιατι ούτε κι εγω ξέρω. Δηλώνω αντιρατσιστης, οικολόγος, αριστερός, οραματιστης, αλτρουιστής κτλ αλλα κατα τα αλλα δεν θέλω να μπαίνω σε κατηγοριες και να βάζω ταμπέλα στον εαυτο μου. Δηλώνω πως δεν θα πάω στρατο αλλα εννοείται πως θα το κάνω γιατι ''εν με άφήνει η μαμα μου'' και ενω λέω πως είμαι υπεράνω χρημάτων πάντα έχω λεφτα για ξόδεμα. Υποστηρίζω πολλες απόψεις αλλα δεν εφαρμόζω καμια απο αυτες στη ζωη μου και λέω σε ολους πως θέλω να σπουδάσω καλες τεχνες ή θεατρο.

Εγώ φίλε μου δεν κάνω παρέα με όποιον να 'ναι και φλώρια. Θέλω μόνο όμοιούς μου που πληρουν συγκεκριμένα κριτήριά γιατί στο βάθος θεωρω τον εαυτο μου ανώτερο απο τους αλλους και δεν θέλω να χαραμίζομαι. Είναι προνόμια για κάποιον να κανει παρεα μαζι μου.

Ακόμα να πειστείτε?

Καλα μου Χριστούγεννα

Είναι μια ηλιολουστη αλλα ψυχρή μέρα κι εσυ θα ευχοσουνα να έβρεχε αλλα ο αερας διωχνει όλα τα σύννεφα και εσυ τον κατεριέσαι. Βγαινεις απο το αμαξι και περπατας με αργα και σταθερα βήματα στο πεζοδρόμιο. Ανοιγεις την σκουριασμένη καγκελοπορτα του κήπου που τρίζει ελαφρως, ίσα ώστε να σε εκνευρίζει. Προχωρας λίγο πιο γρήγορα γιατι έχεις αρχίσει να κρυώνεις. Φτάνεις στο πλατύσκαλο του τεράστιου σπιτιου και λίγο δισταχτικά κτυπάς το κουδούνι.

Παρένθεση, ναι εγω είμαι αυτη

Απο την άλλη μερια της πόρτας ακους το χαρακτηριστικο τακ, τακ, τακ που κάνουν τα τακούνια όταν κάποιος τρεχει. Η πόρτα ανοίγει και σου επιτήθεται μια βαρια μυρωδια σκόρδου. Οι συγγενεις τρέχουν στο μέρος σου, οι θειες σου σου τραβάνε τα μάγουλα σαν να προσπαθούν να σου τα ξεχηλώσουν, σε σαλιώνουν σαν γραμματόσημο, σε ξεμματιάζουν και μετα σου τρίβουν το κραγιόν που έχει μείνει επάνω στο προσωπο σου. Εσυ νιώθεις οτι η μούρη σου έχει πολτοποιηθει αλλα διατηρεις ένα πλατύ χαμόγελο. Σε τραβάνε μέσα στο ζεστο κακόγουστο σπίτι και πριν να το καταλάβεις σου βγάζουν το παλτο και σε αναγκάζουν να κάτσεις στον καναπε. Και τότε αρχίζουν η χειρότερα.

Πρώτα σου λένε πόσο μεγάλωσες, ότι την τελευταια φορα που σε είχανε δει ήσουν τοση δα, σε ρωτάνε αν είδες περιοδο, αν σου έρχεστε κανονικά. Υστερα περνάνε σαν παρελαση μπροστά σου και οι αντρες της οικογενειας που σου λένε πως έγινες ολοκληρη γυναίκα και αστειεύονται με τη μάνα σου ότι σε λιγο θα γίνει γιαγια και αυτη γελάει για να μη φανει αγενης. Μετα αρχιζει η ανακριση. Αν βρήκες κανενα καλο αγόρι, αν τα πας καλα με το σχολείο κτλ. Στη συνεχεια καταφθάνουν τα μεγαλύτερα ξαδερφια και νιώθεις μια απιστευτη ανακούφιση γιατι τώρα βρήκαν κάποιον άλλον να πρήξουν .

Η γιαγια σου ερχετε απο την κουζινά και προστάζει όλοι να καθήσουν στο τραπέζι, οι θειες φέρνουν ενα ένα τα πιάτα και ο παππους σταθερα κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιου. Μόλις ακουμπήσει η το πρώτο πιάτο στο τραπέζι ολοι συγχρονισμένα πεταγονται να βάλουν και ενω ερχονται απειρα φαγητα αυτοι κανουν στήβες στο πιάτο τους. Η γιαγια στεκετε όλη την ώρα πάνω απο το κεφάλι σου μήπως χρειαστει κάποιος τίποτα. Πάνω στα 20 λεπτά έχουν ανοιξει ήδη 5 μπουκάλια κρασι, έχουν γίνει όλοι σχεδόν αφύσικα χαρούμενοι απο το αλκοολ και αρχίζουν να ψάλλουν. Ναι, να ψάλλουν! Φωνάζουν, τραγουδουν γελάνε και μετα πιάνουν τα καψουροτράγουδα και αρχίζουν ολοι μαζι το κλάμα. Την ίδια ώρα η χαζή ξαδέρφη σου σου λέει για την κανούργια στεινλες στιλ κουζίνα που αγόρασε κι εσύ βαριέσαι τη ζωή σου ενώ κουνάς το κεφάλι σου με κατανόηση. Μέτα οι θείες σου για να φτιάξουν λίγο τη διαθεση βάζουν τα μικρα να χορεψουν και να τραγουδήσουν και στο τέλος μεταφερεστε όλοι στο καταλληλα διακοσμημενο σαλόνι για έναν γνήσιο κυπριακο καφε στον οποιο σταθερα τα μικρα μουλιάζουν τα morning coffee της μάνας τους. Και τότε αρχίζουν και οι συζητήσεις περι κρασιου και πολιτικής με μόνο διαλημμα την ώρα που θα έρθουν τα γλυκα που είναι φυσικά σε τεράστιες ποσότητες και πάντα περισσευουν.

Κατά τις 4 και μετα από πέντε ώρες παρακάλια στην αδελφή σου να πει πως νυστάζει φεύγεις. Ο όχλος σε ξαναφιλάει κι εσύ για να αντεξεις αυτό το μαρτύριο σκέφτεσαι πόσο κοντά είσαι στη λύτρωση. Όταν πια είσαι στο αυτοκίνητο το κεφάλι σου πονάει, τα αυτιά σου βουίζουν και η κοιλιά σου είναι έτοιμη να εκραγεί από παραγέμισμα.

Κι όμως, αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι απ όλα αυτά δεν θα άλλαζες τίποτα, ίσως μόνο να πρόσθετες ένα χιονισμένο τοπίο. Άντε, καλά Χριστούγεννα βρε!

Η Κυπρος μεσα που τα μαθκια μιας 16χρονης

Το κείμενο για ευνοητους λόγους εν γραμμενο στα Κυπριακα

Θέλω να φυω. Να ανοιξω την πορτα τζαι να φύω που το σπίτι, που τη χώρα που τουτους ουλλους τους Κυπραιους που νομίζουν οτι 750 χιλιαες άνθρωποι εν το επικεντρο του πλανήτη.

Μακρια που τουτους ούλλους που ζουν 35 χρονια πίσω τζαι εν ανοιουν τα μαθκια τους να δουν μπροστα. Εν τους λέω να να ξιασουν, να προχωρήσουν.

Μακρια που τουτους ούλλους που αφήνουν την εκπαιδευση (ποιαν εκπαιδευση δηλαδη) να πάει στο δκιαολο τζαι κατηγορουν ο ένας τον άλλον για την κατάντια της μεσα σε τηλεοπτικά παράθυρα.

Μακρια που τουτους ούλλους που εχουν το θαρρος της γνωμης τους τζαι ουσιαστικά εν εχουν γνώμη. Μιλουν μιση ώρα τζαι αμα στο τελος συνοψίσεις να λόγια τους καταλάβεις οτι εν είπαν τίποτε παρα παπαγαλιες τζαι λαφαζανιες.

Μακρια που το ρουσφέττι. Ξέρω ότι εν εσει περιπτωση να διοριστω ποττέ πουποτε γιατι κάποιος εν να μπήξει το εγγονι του ή τον αρφότεκνο του καλαδερφου στη θέση που δικαιωματικα εν να μου ανοικει μετα που 10 χρονια σπουδων τζαι εν να καταλήξω να καμνω κάτι που απεχθάνομαι.

Μακρια που τους πολίτες που εν νοιάζονται για τίποτε που εχει να κάμει με τα κοινα παρα μόνο για τον εαυτο τους τζαι καταπνιουν κάθε πρωτοβουλια που αφορα κάποιον καλο σκοπο μεσα σε 1000 εν πρεπει τζαι εν γίνετε απλα γιατι βαρούνται και προτιμουν να κατσουν ευησυχασμένοι στις ανετες πολυθρόνες τους παρα να φκουν στους δρομους και στελουν τα μωρα του δημοτικου να φκαλουν το φίδι που την τρύπα.

Μακρια που τους Κυπριους που σκεφτουντε που την τσεπη τους, πως εν να φκάλουν λεφτα να πρηστει το πορτοφόλι τους τζαι να γλυτώσουν φόρους

Μακρια που τους γλυφτιες που ρείχνουν την αξιοπρέπεια τους υπόγεια για να φκάλλουν λλια λεφτα τζαι να πιαουν μια θέση.

Μακρια που τους Κυπραιους που έχουν την ψευδαισθησηότι εν να γυρίσει ο Ομπαμα να βοηθήσει την Κύπρο τζαι εν να μας λυπηθουν οι άλλες οι χωρες επειδη εκαμαμαν μας εισβολή η Τούρκοι.

Μακρια που τους πολιτικους που εν τους συφερει να λύσουν το κυπριακο είτε γιατι αμα το κάμουν εν θα έχουν με τι να ασχολουνται μετα τζαι εν θα τους χρειάζεται ο κόσμος πιον είτε γιατι φοβουνται να σηκώσουν την ευθύνη των πράξεων τους

Μακρια που το έθνος που ούλλα παν σκατα αλλα εν υπάρχει ποττε φταίχτης.

Τζαι τωρα εν να μου πειτε γιατι εν μινήσκεις να τα αλλαξεις τουτα ούλλα? Να πολεμησεις για τα πιστευω σου τζαι να καμεις τουον τον τόπο καλλύτερο. Εγω εν να σας απαντήσω ότι αμα εκαταφέρετε να με κάμετε να χάσω κάθε ελπίδα αστα 16 μου κάμνοντας τα κοπελουθκια σας κλειστομυαλους κλώνους σας είσαστε αξιοι της μοίρας σας.

Τζαι επισης εν να μου πείτε ότι όπου τζαι να πάω τα ίδια σκατα εν να έβρω τζαι εγω πάλε εν να σας απαντήσω ότι ξέρω το, αλλα αφήστε μου ενα μικρο παραθυράκια ελπίδας, μεν μου κλείσετε ούλλα τα μπλαιντς

Τζαι στο τέλος εν να με κατηγορήσετε ότι είμα μικρη, χαζη τζαι άπειρη. Ναι είμαι, αλλα αν σας ενδιαφερει η γνώμη μιας 16χρονης που πιστευκει πως κοφκει λλιο ο νους της και ουσιαστικά εν το μέλλον του τόπου σας να ξέρετε ότι τούτη ένει. Για να μεν έχετε ψευδαισθήσεις.