Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Άνθρωπε

Δεν βαραίνει το πρόσωπο σου αυτή τενεκεδένια μάσκα σου? Δεν θέλεις να αφήσεις την αναπνοή σου να φύγει ελεύθερη, να τη ξαναδείς να να τρυπάει ζέστη τον κρύο αέρα και να νιώσεις πως αναδύθηκε από μέσα σου? Δεν θέλεις να μιλήσεις μια φορά με τη φωνή σου αναλλοίωτη? Χωρίς να χτυπάει στο μέταλλο και να επιστρέφει στ 'αφτιά σου, ένα brainwash του εαυτου σου με λόγια που ποτέ δεν εννοούσες.
Δεν θέλεις να νιώσεις το κρύο νερό στο δέρμα σου? Δεν πεθύμησες αυτή την γλυκιά ανατριχίλα που σου θυμίζει πως είσαι ακόμα ζωντανός? Το νάιλον έχει κολλησει επάνω σου και τρίζει όπου και να πας. Γυαλίζει, όλοι υποψιάζονται πως το φοράς μα προσποιούνται πως δεν το βλέπουν μέχρι την μέρα που θα αποκαλυφθούν τα ψεματα σου. Τότε θα σε κατηγορήσουν πως δεν νιώθεις τίποτα, πως τα λόγια τους δεν περνουν απο το διαφανο καλυμα σου και θα σε πετάξουν όσο ευκολα μπορουν να πετάξουν κι αυτο. Τα λόγια που ξεστόμιζες τόσο καιρο θα μπουν όλα πίσω στην περικεφαλέα σου και θα χτυπουν συνέχεια στα τοιχώματα, αντηχώντας για πάντα. Μονη λύση για λύτρωση είναι να τη βγάλεις. Μπορείς όμως? Αντέχεις να αποκαλύψεις τη γύμνια σου και να εκθέσεις την αλήθεια σου μπροστά σε όσους κάποτε σε πίστεψαν και σε εκτίμησαν? Δεν πρόκειται να σε ξαναπιστεψουν, τώρα βρίσκετε κάποιος άλλος στη θέση σου, ένας άλλος ψεύτης με τη μάσκα του, ίσως όμως να πιστέψεις εσύ τον εαυτό σου.
Όχι αυτόν με την μάσκα, τον γυμνό εαυτό σου.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Αμήν

Από πότε αφορούν ενα ολόκληρο καθηγητικό συλλογο οι αντιλήψεις μου και γιατι να γίνει θέμα συζήτησης μια τέτοια δήλωση απο μέρους μου? Και όχι μόνο σχολιάστηκε χωρίς καν να μου ζητήσουν τον λόγο, καταδικάστηκα κιόλας σαν ένα δεκαεξάχρονο που κάνει την επανασταση του και παπαγαλίζει ότι ακουει για να πάει ενάντια στο ρεύμα.
Για να εξηγηθώ. Έρχετε η μητέρα μου χτες και μου λέει πως συνάντησε μια καθηγήτρια μου και της είπε κάτι που την προβλημάτισε. Ωχ λέω εγώ από μέσα μου και αρχίζει να μου εξιστορεί πως κυκλοφόρησε φήμη στον καθηγητικό σύλλογο πως είμαι άθεη και μάλιστα σαν κάτι καταδικαστέο, σαν να πίνω ναρκωτικά ας πούμε. Τελικά αντιλήφθηκα πως την πληροφορία μάλλον την διέδωσε η ιστορικός. Πολύ απλά τη ρώτησα αν μπορώ να μείνω έξω απο την εκκλησια όταν μας πήραν με το σχολειο στους χαιρετισμούς και όταν με ρώτησε γιατι της απάντησα αν και δεν το ήθελα ''κυρία δεν πολυπιστεύω''. Αυτή κατάλαβε πως προέρχομαι απο οικογένεια άθεων και για να μην εκθέσω τη μάνα μου που είναι επίσης καθηγήτρια αναγκάστηκα να της εξηγήσω πως είναι προσωπική μου πεποίθηση. Της είχα εμπιστοσύνη όμως πως δεν θα το έλεγε παρά έξω. Όχι γιατι ντρέπομαι αλλά γιατί δεν πιστεύω ότι αφορα οποιονδήποτε άλλον εκτός από μένα. Βασικά ο πραγματικός λόγος που δεν μπήκα στην εκκλησία δεν είναι μόνο το ότι είμαι αθεη αλλα και το ότι είμαι ενάντια στον εξαναγκασμό να πηγαίνουμε εκκλησία χωρίς τη θεληση μας απο το δημοτικό μέχρι το λύκειο αλλά προτίμησα να μην πω τίποτα. Το να πηγαινεις εκκλησία και να μαθαίνεις τους ύμνους πρεπει να είναι καθαρά δική σου επιλογή αλλιώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.
Η καθηγήτρια μη γνωρίζοντας ότι η μάνα μου ξέρει την επιλογή μου αυτή προσπάθησε να την καθησυχάσει λεγοντας της πως κάνω απλά μια επανάσταση, πως πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα και θα μου περάσει. Δεν είμαι όμως η περίπτωση του δεκαεξάχρονου που παπαγαλίζει ενα σωρό λέξεις απο α στερητικό, εγώ είμαι αναρχικός, αντιεξουσιαστής, άθεος. Βιάστηκαν να με εντάξουν σε αυτή την κατηγορία γιατί τους συμφέρει. Αν ήμουν άθεη χωρίς να το βασίζω κάπου θα ήταν πολύ εύκολο γι αυτούς να με ''φέρουν στον ίσιο δρόμο'', δηλαδή να με προσηλυτίσουν. Απο τη στιγμή όμως που η απόφασή μου δεν ήταν βεβιασμένη ή τυχαία δεν αλλάζει με πέντε εντυπωσιακά λόγια.
Δεν ξέρω τι με ενόχλησε περισσότερο τελικά. Μάλλον το γεγονός ότι έγινε τόσο μεγάλο ζήτημα η θρησκευτική πεποίθηση ενός μαθητή σαν να είναι κάτι κακό, κάτι άξιο σχολιασμού σε ένα σχολείου του εικοστού πρώτου αιώνα. Ελπίζω σε μερικά χρόνια, η νέα γενιά να μην βρεθεί στην ίδια θέση, αμην.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Ευγένεια

Αγαπητή
Κατανοώ ότι να με εξυπηρετήσεις για σένα δεν είναι ευχαρίστηση, αυτό θα ήταν και ανωμαλία εξάλλου. Επίσης καταλαβαίνω πως είσαι κουρασμένη, πως μπορεί να τσακώθηκες με τον γκόμενο σου, πως ίσως πέθανε ο σκύλος σου και πως βιάζεσαι να φύγεις για να δεις τα μυστικά της Εδέμ, είμαι κατανοητικός άνθρωπος. Δεν δέχομαι όμως κοπελιά κάθε φορά που μπαίνω στο κατάστημα, να με κοιτάς εξονυχιστικά και μετά να με σχολιάζεις με την συνάδελφο σου μέσα στα μούτρα μου στη γλώσσα σου ή ακόμα χειρότερα όταν είσαι κύπρια στη δική μου γλώσσα. Επίσης φίλτατη η δουλεία σου είναι να με εξυπηρετείς και όταν σου ζητήσω κάτι με όλη την ευγένεια που με διέπει να μου απαντάς ευγενικά όχι να είσαι έτοιμη να με βρίσεις, να δυσανασχετείς, να εκνευρίζεσαι και μετά να μου απαντάς με το ζόρι επειδή διέκοψα τον όρθιο ύπνο σου. Και χαμογέλα και λίγο, δεν έβλαψε το χαμόγελο ποτέ κανέναν ενώ τα σφιγμένα χείλη σου και το σηκωμένο φρύδι σου βλάπτει την δική μου υγεια. Ένα χαμόγελο ζήτησα, όχι ολόκληρο καλημέρα γιατι τότε θα ήμουν απληστη.

Λίγη ευγένειά δεν βλάπτει όπως βλέπετε κύριε ταξιτζή που επειδή έκανα μισό λεπτό να βρω το πορτοφόλι μου με είπες αργή και μετά με έβαλες να κατεβάσω μόνη μου την εικοσάκιλη βαλίτσα μου γιατί βιαζόσουν να πάρεις άλλον πελάτη. Ξέρω, ξέρω, οικονομική κρίση θα μου πεις και τα συναφή αλλά μετά να μην παραπονιέσαι που θέλουμε μέσα μαζικής συγκοινωνίες γιατί εκτός του ότι χρυσοπληρώνουμε μια κούρσα είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τη φάτσα σου και να ανεχόμαστε αυτα που λες. Σε είδα και μου γύρισε το άντερο.

Λίγη ευγένεια ''Χριστιανοί'', έστω τυπική. Ζητώ κάτι παράλογο?