Παράξενη Πόλη

Χτές ανεβήκαμε με την κολλητή στο κτήριο του Σιακόλα μετά από ώρες άσκοπης περιπλάνησης. Χαζεύαμε τη Λευκωσία την ώρα που χαμήλωνε ο ήλιος και άρχισαν να πέφτουν οι σκιές διώχνοντας το κίτρινο φως του καλοκαιρινού ήλιου. Νωχελική και ακαταμάχητα μελαγχολική ώρα.

Τελικά την αγαπάω αυτή την πόλη, αγαπάω την ακαταστασία της, τα χαλαμαντουρα της παλιάς πόλης με τα πεσμένα κεραμίδια, τις κεραίες και τις αντένες, τα καλώδια, τους γερανούς, τα μπαλκόνια με τα απλωμένα ρούχα, τα άσπρα ντεπόζιτα, τα σκόρπια δέντρα, τους δρόμους και τη σύνθεση εκκλησίας και τζαμιού.

Αγαπάω τους ανθρώπους αυτής της πόλης, αγαπάω τους γέρους που μαζεύονται σε ομάδες των πέντε και συζητούν για πολιτική, τους μετανάστες που περπατούν γρήγορα, τα ζευγάρια που προσπαθούν να συμμαζεψουν τα παιδιά τους, τους νέους που κάθονται στα καφέ και στα πατώματα. Τους αγαπώ έστω και αν, και αν πολύ λίγοι απ αυτούς σου χαμογελάνε. Ο καθένας τους κρύβει πίσω από ένα κοινό όνομα μια ολόκληρη ζωή, μια δικιά τους μοναδική ιστορία που περιλαμβάνει κι άλλους ανθρώπους και δημιουργεί ένα ατελείωτο πλέγμα ιστοριών. Μέσα σε κάθε πολυκατοικία στοιβάζονται τόσες διαφορετικές προσωπικότητες, σκέψεις, εμπειρίες, όνειρα απόψεις. Μέσα σε μια ολόκληρη πόλη άραγε πόσες ιστορίες να στοιβάζονται?

Δημοκρατια στην Κύπρο? Μπαα

Παρακολουθώ τελευταία το σάλο που εξεσπασε με την προσπάθεια για αύξηση του εκλογικού μέτρου. Τα δύο μεγάλα κόμματα, ΑΚΕΛ τζαι ΔΗΣΥ συμφωνούν στην αύξηση του στο 3,5%, ποσοστό που επηρεάζει ούλλα τα μικρά κόμματα και ουσιαστικά αποκλείει τους οικολόγους περιβαλλοντιστές που τη βουλή. Ένα τέθκοιο μέτρο μόνο αντιδημοκρατικό μπορεί να χαρακτηρίσει αφού όπως εδηλωσαν τζαι οι ίδιο οι οικολόγοι στις δηλώσεις τους είναι "έγκλημα κατά της δημοκρατικής πολυφωνίας".

Δημοκρατία εν το πολίτευμα που πηγάζει από το λαό, ασκείται από το λαό τζαι υπηρετεί τα συμφέροντα του τζαι υποτίθεται ότι εν τζαι το πολίτευμα που έχουμε στην Κύπρο. Μόνο δημοκρατική όμως εν χαρακτηρίζεται μια χώρα που κλείνει το στόμα ενός ποσοστού των πολιτών της, έστω και σχετικά μικρού ποσοστού, και δεν αφήνει τη φωνή του να ακουστεί στη βουλή Στην βουλή πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις γιατί οι βουλευτές ουσιαστικά εν οι αντιπρόσωποι των πολιτών τζαι που τη στιγμή που κάποιοι πολίτες μένουν εκτός δεν μπορεί πλέον να χαρακτηρίζεται βουλή των αντιπροσώπων γιατί λανθασμένα παραπέμπει σε δημοκρατικό θεσμό.

Εν μια που τις περιπτώσεις που απλά με εξοργίζουν τζαι καμνουν με να θέλω που τη μια να κάμω τα πάντα για να αλλάξω την κατάσταση, να φωνάξω για να υπερασπιστώ το δίκαιο και την έννοια της δημοκρατίας αλλά που την άλλη να φύω γιατί βλέπω οποιαδήποτε προσπάθεια μάταιη.

52 εβδομαδες, 365 μέρες, 8760 ώρες, 525600 λεπτά

Μόλις συνειδητοποίησα ό,τι τούτο δω το μπλοκάκι έκλεισε πριν μερικές μέρες ένα χρόνο ζωής και ομολογώ πως είμαι περήφανη για τον εαυτό μου που κατάφερα να το κρατήσω τόσο καιρό. Είπα λοιπόν τιμής ένεκεν να κάτσω να διαβάσω όλες μου τις αναρτήσεις, μια μια από την αρχή. Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα καταλάβει πόσο αλλάζει ο άνθρωπος σε ένα χρόνο. Πόσο άλλαξα εγώ αυτό τον ένα χρόνο καταγεγγραμένης παρατήρησης. Μεγάλωσα, ελπίζω ό,τι ωρίμασα κάπως αλλά παραμένω ακόμα ένα παιδί με πολλά να δει, να ζήσει και να καταγράψει. Σε αυτό το μπλοκ υπάρχουν μόνο οι σκέψεις και οι παρατηρήσεις μου διατυπωμένες με λέξεις για να τις μοιραστώ με αγνώστους και μετέπειτα άγνωστους που έγιναν γνωστοί. Ευχαριστώ λοιπόν όλους, γνωστούς και άγνωστους γνωστούς, ναι κι εσένα που διαβάζεις τώρα αυτή την ανάρτηση μόνο και μόνο γιατί απλά έκανες τον κόπο.

Μυρτώ

http://www.youtube.com/watch?v=iMEbXcdg2Jw&feature=related

Τρυπες

Είναι κάποιες καταστάσεις, στις οποίες είχες πει πως θα έμπαινες πότε. Εσύ είσαι πολύ δυνατή για να παρασυρθείς σε μια τέτοια αφέλεια. Έτσι έλεγες. Τωρα σου φαινεται ειρωνικο. Είχες τα πάντα καθορισμένα στο μυαλό σου, είχες θέσει τα πρέπει σου, τις προτεραιότητες σου, τους στόχους σου και ήξερες πως να τα πετύχεις. Είχες μια σειρά.

Με ένα γλίστρημα όμως έπεσες κι εσύ στην τρυπα και αυτό σου άρεσε, σου άρεσε και συνέχισες να πέφτεις οικειοθελώς. Ετσι νομιζες τουλαχιστον. Ότι μπορούσες να σταματήσεις την πτώση σου οποιαδήποτε στιγμή αλλά φάνηκες αφελής, γιατί εξάλλου ποια είσαι εσύ για να τα βάλεις με τη βαρύτητα? Όσο πιο πολύ έπεφτες τόσο πιο πολύ σε μαγνήτιζε η τρυπα, τοσο πιο πολύ την αγαπούσες. Σου επιτήθονταν τα συναισθήματα σου από παντού κι εσυ το απολαμβανες, γελούσες κιολας. Ναι γελούσες, ενίοτε έκλαιγες κιολας αλλα το ξεπερνούσες γρήγορα. Κι έτσι έπεφτες ακόμα πιο γρήγορα και η πτώση σου σε πονούσε. Εκατομμύρια αγκάθια, αμφιβολίες ανασφάλειες, διλήμματα, δυσκολιες σε τρυπουσαν και έσκιζαν τον εγωισμο και τον ακραδαντο ρεαλισμο σου αλλά εσύ προτιμουσες να αντέξεις τον πόνο παρα να σταματήσεις να πέφτεις.

Εσύ δεν ήσουν έτσι πριν, ήσουν δυνατή, φαινόσουν δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσεις τα πάντα αλλά τελικά δεν ήσουν παρα ένα καλοστημένο σκηνικό. Βγήκε για πρώτη φορά στην επιφάνεια η πτυχή του εαυτού σου που έκρυβες καλά τόσο καιρό. Εκτεθηκες. Μόνο με ένα γλίστρημα. Έπεσες

Εσύ, εγώ, εγώ, εγώ, εσυ, εγω, εσυ, εσυ, εσυ, εγω... Εμεις