Το μεσημέρι που γύριζα από το σχολειό στα φώτα των mcdonalds είδα την εξής εικόνα. Δίπλα στο φανάρι ήταν ένας άντρας, υποθέτω μετανάστης από την εμφάνιση, ο οποίος έπαιζε βιολί και ζητούσε από τους οδηγούς των σταματημένων αυτοκινήτων χρήματα. Εντάξει η εικόνα ακούγεται γελοία αλλά μου φάνηκε μου σουρεάλ. Ξαναείδα αρκετές φορές ανάλογους τύπους με βιολιά, ακορντεόν κτλ αλλά με διαφορετικό φόντο, τον Δούναβη πχ, την πλατεία Αριστοτέλους και τελευταία τη Λήδρας. Ο συγκεκριμένος τους έμοιαζε πολύ, βασικά δεν είχε καμιά διαφορά μαζί τους. Πίσω του ίσως να έκρυβε μια παρόμοια ιστορία με τους υπόλοιπους για το πως βρέθηκε με το παλιό βιολί του εδώ να παίζει στους αγχωμένος περαστικούς για τα πενήντα σέντς που οι περισσότεροι δεν έβαζαν καν το χέρι στη τσέπη να βρουν για να του δώσουν. Μπορούσα να διακρίνω και σ αυτόν το γνωστό χαμόγελο και τη χαριτωμενιά που διακατείχε τους υπόλοιπους κι ας του χτυπούσε ο ήλιος του μεσημεριού κατακέφαλα, κι ας του κόρναραν όλοι να φύγει από τη μέση, κι ας έτρωγε όλα τα καυσαέρια στα μούτρα, κι ας δεχόταν την επιδοκιμασία του διπλανού κουστουμαρισμένου στη bmw. Ήταν σαν να τον έκοψε κάποιος που έκανε κολλάζ από την μια εικόνα και τον κόλλησε σε μια άλλη εντελώς λάθος.
Όση ώρα ήμασταν σταματημένοι δεν άνοιξε κανείς να του δώσει λεφτά. Ήταν παράλογο να περιμένει ότι ο οποιοσδήποτε μέσα στην κίνηση των δυο θα άνοιγε το παράθυρο του γι αυτόν. Εγώ συγκεντρώθηκα στο να ακούσω τη μελωδία του όμως ανάμεσα στις κόρνες και τη φασαρία ήταν αδύνατο να καταλάβεις αν έβγαινε κάποιος ήχος από το όργανο του. Για να πω την αλήθεια μου τις πιο πολλές φορές στους πλανόδιους μουσικούς δινώ λεφτά για να φύγουν αφού δεν υπάρχει διαφορετικό τρόπος να τους ξεφορτωθείς και χέστηκα για τη μελωδία εκτός αν πρόκειται για κάτι ξεχωριστό. Του συγκεκριμένου όμως δεν με ενδιέφερε αν ήταν ξεχωριστό ή όχι. Προσπαθούσα πολλή ώρα και με ιδιαίτερο κόπο να πιάσω κάποια νότα όμως στάθηκε αδύνατο. Τώρα μου έμεινε απωθημένο, πρέπει να ακούσω τον συγκεκριμένο να παίζει. Ε και μετά άναψε το πράσινο.
