Τα χρονικά της αυπνίας

Η ώρα είναι 2.00 το πρωί.

Σήμερα αποφάσισα να κοιμηθώ πιο νωρίς για να διαβάσω την επόμενη μέρα.... Να διαβάσω... Μια φράση που έχω 2 μήνες να χρησιμοποιήσω. Ανάβω το κλιματιστικό και ξαπλώνω. Σκεπάζομαι με το σεντόνι γιατί έτσι νιώθω ασφάλεια. Το ξέρω, μεγάλη απάτη. Κλεινω τα μάτια μου και βλέπω χρώματα και εικόνες να ξετυλίγονται από το πουθενά. Γυρίζω από την άλλη, γαμώτο, δεν έπρεπε να τον πιω εκείνον τον καφέ.

Η ώρα είναι 3:00.

Ποτέ δεν πρόσεξα πόσο έντονο ήχο κάνουν οι δείκτες του ρολογιού όταν κινούνται. Ένα ρυθμικό τικ τακ. Στην αρχή το λες κι εσύ τραγουδιστά από μέσα σου, τικ τακ. Μετά χτυπάς το δάχτυλο σου στο στρώμα, τικ τακ. Στο τέλος νιώθεις την καρδιά σου να ακολουθεί τον ίδιο ρυθμό, τικ τακ. Αφαιρήσε. Το μυαλό σου κατακλύζεται από σκόρπιες λέξεις, εικόνες, ιδέες. Αρχίζω να κάνω μαθηματικούς υπολογισμούς για το πόσα λεπτά της ζωής μου πέρασα στο μπάνιο, μετά στο σχολείο, μετά στο αυτοκίνητο. Τώρα δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά ήταν αρκετές.

Η ώρα είναι 4:00.

Αρχίζω να εκνευρίζομαι Προσπαθώ να συγκεντρωθώ Να διώξω όλες τις σκέψεις από το μυαλό μου και να το αδειάσω από κάθε συναίσθημα. Να ηρεμήσω. Στο τέλος ανακαλύπτω ότι για 40 λεπτά σκεφτόμουνα ότι δεν πρέπει να σκέφτομαι.

Η ώρα είναι 5:00.

Σηκώνομαι να πιω νερό. Το σπίτι άδειο σκοτεινό. Χτυπάω το δάκτυλο του ποδιού μου στην γωνιά του τοίχου. Πονάω. Ο πόνος είναι δεν είναι έντονος αλλά πριν να το καταλάβω αρχίζουν να κυλάνε δάκρυα στα μαγουλά μου. Κλαίω με λυγμούς. Έχω να κλάψω πάνω από 5 μήνες. Ξαπλώνω. Κοιμάμαι.