Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Μυρτω αγνοείται

Τις τελευταίες ημέρες νιώθω ότι άλλαξα. Νιώθω ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι πια η Μυρτώ. Δεν έχω όρεξη ούτε να κινηθώ, ούτε να μιλήσω σε κανέναν, ούτε να γελάσω, ούτε να φάω (πρώτη φορά στα χρονικά) ούτε καν να βγω έξω. Ποιος? Εγώ! Εγώ που 2 εβδομάδες πρίν δεν μπορούσα να κάτσω πέντε λεπτά ακίνητη, εγώ που ήμουν δυναμική, χαμογελαστή, ξαφνικά μεταμορφώθηκα σε ένα γκρίζο ανθρωπάκι ανίκανο να κάνει κάτι να βγει από τη μιζέρια του. Χαμένο στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη μουσική του. Με ρωτάνε αν είμαι άρρωστη και ενώ χαίρω άκρας υγείας καμιά φορά φτάνω να το πιστεύω κι εγώ η ίδια. Η μάνα μου λέει πως φταίει το ότι θα ανοίξουν τα σχολεία σε μερικές ημέρες αλλά ξέρω πως δεν είναι αυτό η αιτία. Αυτή η καταραμένη η εφηβεία φταίει για όλα. Μέσα μου έχω τόσο συσσωρευμένο θυμό αλλά δεν μπορώ να ξεσπάσω. Θυμό τα πάντα και για τίποτα. Για όλους και για κανέναν. Για την κοινωνία, για τη ζέστη, για τις ορμόνες μου, για τις μέλισσες που εξαφανίζονται, για το διαγώνισμα που έχω αύριο στο φροντιστήριο Νιώθω μόνη μου ενώ γύρω μου έχω τόσους ανθρώπους που με νοιάζονται. Δεν πιστεύω σε καμία αξία και αναθεωρώ τα πάντα που είχα για δεδομένα.
Αν μου έλεγαν πριν 2 εβδομάδες ότι θα έγραφα εγώ τέτοιο κείμενο θα κοροίδευα και θα ειρωνευόμουν αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω ότι εκτονώθηκα κάπως και ελπίζω σε μερικές μέρες από τώρα να το διαβάζω και να γελάω με αυτές τις γελοιότητες-όπως θα τις ονομάζω-που μόλις έγραψα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου