Παλαιότερα έβλεπα στις ταινίες ανθρώπους που έλεγαν ότι ήταν μπερδεμένοι και ότι δεν μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν τα συναισθήματα τους. Άκουγα ιστορίες για κοπέλες που έχαναν αυτόν που αγαπούσαν επειδή κορόιδευαν τον εαυτό τους και δεν παραδέχονταν πως τον ήθελαν κι εγώ σκεφτόμουν ότι πρέπει κάποιος να είναι πολύ ηλίθιος για να μην μπορεί να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα του. Αν αγαπά τον άλλον η όχι. Τελικά μάλλον αποδείχτηκαν κι εγώ ηλίθια. Πολύ ηλίθια.
Τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρο μαύρο Μπορεί τη μια στιγμή να αποφασίζεις ότι ο άλλος σου είναι εντελώς αδιάφορος και να είσαι 1000% σίγουρη για την απόφαση σου να μείνετε φίλοι αλλά την άλλη, όταν τον δεις από κοντά, τον πλησιάσεις, τον νιώσεις, μπαίνει το συναίσθημα στη μέση, θολώνει τη λογική σου και όσα σου πήρε μέρες να αποφασίσεις εξανεμίζονται σε δευτερόλεπτα. Για τους φίλους σου και για αυτούς που ερωτεύεσαι έχεις ακριβώς τα ίδια κριτήρια άρα είναι πολύ εύκολο η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο να μην είναι ευδιάκριτη. Τότε αρχίζουν και τα συναισθηματικά μπλεξίματα, δεν ξέρεις τι θέλεις, κρύβεσαι πίσω από το προσωπείο του σαρκασμού και ο άλλος στο τέλος απλά σε μισεί. Εσύ όμως δεν νιώθεις ότι έχασες κάποιον που σε ελκύει αλλά νιώθεις ότι έχασες έναν καλό φίλο, αυτό είναι που θα σου λείψει.
Μακάρι τα πράγματα να ήταν πιο απλά, μακάρι να μπορούσες να ξέρεις τι πραγματικά θέλεις και να μην σε ένοιαζε τίποτα. Να μην επέβαινε ούτε η λογική ούτε οι φίλοι ούτε τίποτα αλλά τι να κάνουμε, αυτά τα σκατά έχει η ζωή και πρέπει να τα συνηθίσουμε και να μάθουμε από τα λάθη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου