Ομορφιές

Έχω να γράψω στο μπλογκ μου σχεδόν ένα μήνα και νιώθω τύψεις όσο παράξενο και να ακούγετε αυτό Δεν περίμενα ποτέ πως θα ένιωθα κάτι τέτοιο για μια ιστοσελίδα αλλά τώρα πια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου, καλώς ή κακώς...

Και τώρα στο ψητό....

Όπως όλα τα μαθητούδια επέστρεψα κι εγώ στα θρανία εδώ και μερικές μέρες και είδα τους συμμαθητές μου, τους καθηγητές μου, άρχισα τα μαθήματα και μπλα μπλα μπλα. Όλα αυτά τα συνηθισμένα για τα οποία θα μπορούσα να μιλάω 3 ώρες Είδα όμως δυστυχώς και τα πρωτάκια... Ήρθαν όλες οι 15χρονες πρώτη μέρα στο σχολείο βαμμένες στην τρίχα, μαλλί ισιωμένο, νύχι βαμμένο και σουτιέν με ενίσχυση για να κατακτήσουν τους μεγάλους του σχολείου με τα προσόντα τους και το πανκ-ροκ-ιμο-πρινσες στυλάκι τους. Έμπαιναν σε ομάδες των πέντε και πήγαιναν όπου έβλεπαν αρσενικό σαν να τις τραβούσε μαγνήτης. Περπατούσαν με τεράστια έπαρση και έριχναν καυτές ματιές γεμάτες νόημα στα αγοράκια και απειλητικές στα κοριτσάκια ενώ μόλις κάποιος τις πλησίαζε σε απόσταση 2 μέτρων τίναζαν το φουσκωτό μαλλί τους όλο χάρη και σούφρωναν τα γεμάτα λιπγκλος χείλη τους. Όλες οι ίδιες. Η μία κλώνος της άλλης.
Τα αγόρια δε ήταν τα μισά τάχα σκειτμπορνταδες με μαλλί που φτάνει μέχρι τα ρουθούνια τους και παπούτσια μεγαλύτερα από το κεφάλι τους. Οι άλλοι μισοί φλώροι που παίζουν μπάσκετ, με σκουλαρικάκι γυαλιστερό, στενό παντελόνι και πεντακάθαρα αθλητικά παπούτσια των 100 ευρώ
Δεν πάμε καλααα... Εμείς πέρσι ήμασταν πιο μαζεμένοι και μας πήρε 2 μήνες να συνηθίσουμε και αυτοί από την πρώτη μέρα νιώθουν πως έχουν κατακτήσει το σχολείο.... Δεν πάμε καθόλου καλά!