Δεν βαραίνει το πρόσωπο σου αυτή τενεκεδένια μάσκα σου? Δεν θέλεις να αφήσεις την αναπνοή σου να φύγει ελεύθερη, να τη ξαναδείς να να τρυπάει ζέστη τον κρύο αέρα και να νιώσεις πως αναδύθηκε από μέσα σου? Δεν θέλεις να μιλήσεις μια φορά με τη φωνή σου αναλλοίωτη? Χωρίς να χτυπάει στο μέταλλο και να επιστρέφει στ 'αφτιά σου, ένα brainwash του εαυτου σου με λόγια που ποτέ δεν εννοούσες.
Δεν θέλεις να νιώσεις το κρύο νερό στο δέρμα σου? Δεν πεθύμησες αυτή την γλυκιά ανατριχίλα που σου θυμίζει πως είσαι ακόμα ζωντανός? Το νάιλον έχει κολλησει επάνω σου και τρίζει όπου και να πας. Γυαλίζει, όλοι υποψιάζονται πως το φοράς μα προσποιούνται πως δεν το βλέπουν μέχρι την μέρα που θα αποκαλυφθούν τα ψεματα σου. Τότε θα σε κατηγορήσουν πως δεν νιώθεις τίποτα, πως τα λόγια τους δεν περνουν απο το διαφανο καλυμα σου και θα σε πετάξουν όσο ευκολα μπορουν να πετάξουν κι αυτο. Τα λόγια που ξεστόμιζες τόσο καιρο θα μπουν όλα πίσω στην περικεφαλέα σου και θα χτυπουν συνέχεια στα τοιχώματα, αντηχώντας για πάντα. Μονη λύση για λύτρωση είναι να τη βγάλεις. Μπορείς όμως? Αντέχεις να αποκαλύψεις τη γύμνια σου και να εκθέσεις την αλήθεια σου μπροστά σε όσους κάποτε σε πίστεψαν και σε εκτίμησαν? Δεν πρόκειται να σε ξαναπιστεψουν, τώρα βρίσκετε κάποιος άλλος στη θέση σου, ένας άλλος ψεύτης με τη μάσκα του, ίσως όμως να πιστέψεις εσύ τον εαυτό σου.
Όχι αυτόν με την μάσκα, τον γυμνό εαυτό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου