Παράξενη Πόλη

Χτές ανεβήκαμε με την κολλητή στο κτήριο του Σιακόλα μετά από ώρες άσκοπης περιπλάνησης. Χαζεύαμε τη Λευκωσία την ώρα που χαμήλωνε ο ήλιος και άρχισαν να πέφτουν οι σκιές διώχνοντας το κίτρινο φως του καλοκαιρινού ήλιου. Νωχελική και ακαταμάχητα μελαγχολική ώρα.

Τελικά την αγαπάω αυτή την πόλη, αγαπάω την ακαταστασία της, τα χαλαμαντουρα της παλιάς πόλης με τα πεσμένα κεραμίδια, τις κεραίες και τις αντένες, τα καλώδια, τους γερανούς, τα μπαλκόνια με τα απλωμένα ρούχα, τα άσπρα ντεπόζιτα, τα σκόρπια δέντρα, τους δρόμους και τη σύνθεση εκκλησίας και τζαμιού.

Αγαπάω τους ανθρώπους αυτής της πόλης, αγαπάω τους γέρους που μαζεύονται σε ομάδες των πέντε και συζητούν για πολιτική, τους μετανάστες που περπατούν γρήγορα, τα ζευγάρια που προσπαθούν να συμμαζεψουν τα παιδιά τους, τους νέους που κάθονται στα καφέ και στα πατώματα. Τους αγαπώ έστω και αν, και αν πολύ λίγοι απ αυτούς σου χαμογελάνε. Ο καθένας τους κρύβει πίσω από ένα κοινό όνομα μια ολόκληρη ζωή, μια δικιά τους μοναδική ιστορία που περιλαμβάνει κι άλλους ανθρώπους και δημιουργεί ένα ατελείωτο πλέγμα ιστοριών. Μέσα σε κάθε πολυκατοικία στοιβάζονται τόσες διαφορετικές προσωπικότητες, σκέψεις, εμπειρίες, όνειρα απόψεις. Μέσα σε μια ολόκληρη πόλη άραγε πόσες ιστορίες να στοιβάζονται?