Αμήν

Από πότε αφορούν ενα ολόκληρο καθηγητικό συλλογο οι αντιλήψεις μου και γιατι να γίνει θέμα συζήτησης μια τέτοια δήλωση απο μέρους μου? Και όχι μόνο σχολιάστηκε χωρίς καν να μου ζητήσουν τον λόγο, καταδικάστηκα κιόλας σαν ένα δεκαεξάχρονο που κάνει την επανασταση του και παπαγαλίζει ότι ακουει για να πάει ενάντια στο ρεύμα.

Για να εξηγηθώ. Έρχετε η μητέρα μου χτες και μου λέει πως συνάντησε μια καθηγήτρια μου και της είπε κάτι που την προβλημάτισε. Ωχ λέω εγώ από μέσα μου και αρχίζει να μου εξιστορεί πως κυκλοφόρησε φήμη στον καθηγητικό σύλλογο πως είμαι άθεη και μάλιστα σαν κάτι καταδικαστέο, σαν να πίνω ναρκωτικά ας πούμε. Τελικά αντιλήφθηκα πως την πληροφορία μάλλον την διέδωσε η ιστορικός. Πολύ απλά τη ρώτησα αν μπορώ να μείνω έξω απο την εκκλησια όταν μας πήραν με το σχολειο στους χαιρετισμούς και όταν με ρώτησε γιατι της απάντησα αν και δεν το ήθελα ''κυρία δεν πολυπιστεύω''. Αυτή κατάλαβε πως προέρχομαι απο οικογένεια άθεων και για να μην εκθέσω τη μάνα μου που είναι επίσης καθηγήτρια αναγκάστηκα να της εξηγήσω πως είναι προσωπική μου πεποίθηση. Της είχα εμπιστοσύνη όμως πως δεν θα το έλεγε παρά έξω. Όχι γιατι ντρέπομαι αλλά γιατί δεν πιστεύω ότι αφορα οποιονδήποτε άλλον εκτός από μένα. Βασικά ο πραγματικός λόγος που δεν μπήκα στην εκκλησία δεν είναι μόνο το ότι είμαι αθεη αλλα και το ότι είμαι ενάντια στον εξαναγκασμό να πηγαίνουμε εκκλησία χωρίς τη θεληση μας απο το δημοτικό μέχρι το λύκειο αλλά προτίμησα να μην πω τίποτα. Το να πηγαινεις εκκλησία και να μαθαίνεις τους ύμνους πρεπει να είναι καθαρά δική σου επιλογή αλλιώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Η καθηγήτρια μη γνωρίζοντας ότι η μάνα μου ξέρει την επιλογή μου αυτή προσπάθησε να την καθησυχάσει λεγοντας της πως κάνω απλά μια επανάσταση, πως πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα και θα μου περάσει. Δεν είμαι όμως η περίπτωση του δεκαεξάχρονου που παπαγαλίζει ενα σωρό λέξεις απο α στερητικό, εγώ είμαι αναρχικός, αντιεξουσιαστής, άθεος. Βιάστηκαν να με εντάξουν σε αυτή την κατηγορία γιατί τους συμφέρει. Αν ήμουν άθεη χωρίς να το βασίζω κάπου θα ήταν πολύ εύκολο γι αυτούς να με ''φέρουν στον ίσιο δρόμο'', δηλαδή να με προσηλυτίσουν. Απο τη στιγμή όμως που η απόφασή μου δεν ήταν βεβιασμένη ή τυχαία δεν αλλάζει με πέντε εντυπωσιακά λόγια.

Δεν ξέρω τι με ενόχλησε περισσότερο τελικά. Μάλλον το γεγονός ότι έγινε τόσο μεγάλο ζήτημα η θρησκευτική πεποίθηση ενός μαθητή σαν να είναι κάτι κακό, κάτι άξιο σχολιασμού σε ένα σχολείου του εικοστού πρώτου αιώνα. Ελπίζω σε μερικά χρόνια, η νέα γενιά να μην βρεθεί στην ίδια θέση, αμην.