Είναι κάποιες καταστάσεις, στις οποίες είχες πει πως θα έμπαινες πότε. Εσύ είσαι πολύ δυνατή για να παρασυρθείς σε μια τέτοια αφέλεια. Έτσι έλεγες. Τωρα σου φαινεται ειρωνικο. Είχες τα πάντα καθορισμένα στο μυαλό σου, είχες θέσει τα πρέπει σου, τις προτεραιότητες σου, τους στόχους σου και ήξερες πως να τα πετύχεις. Είχες μια σειρά.
Με ένα γλίστρημα όμως έπεσες κι εσύ στην τρυπα και αυτό σου άρεσε, σου άρεσε και συνέχισες να πέφτεις οικειοθελώς. Ετσι νομιζες τουλαχιστον. Ότι μπορούσες να σταματήσεις την πτώση σου οποιαδήποτε στιγμή αλλά φάνηκες αφελής, γιατί εξάλλου ποια είσαι εσύ για να τα βάλεις με τη βαρύτητα? Όσο πιο πολύ έπεφτες τόσο πιο πολύ σε μαγνήτιζε η τρυπα, τοσο πιο πολύ την αγαπούσες. Σου επιτήθονταν τα συναισθήματα σου από παντού κι εσυ το απολαμβανες, γελούσες κιολας. Ναι γελούσες, ενίοτε έκλαιγες κιολας αλλα το ξεπερνούσες γρήγορα. Κι έτσι έπεφτες ακόμα πιο γρήγορα και η πτώση σου σε πονούσε. Εκατομμύρια αγκάθια, αμφιβολίες ανασφάλειες, διλήμματα, δυσκολιες σε τρυπουσαν και έσκιζαν τον εγωισμο και τον ακραδαντο ρεαλισμο σου αλλά εσύ προτιμουσες να αντέξεις τον πόνο παρα να σταματήσεις να πέφτεις.
Εσύ δεν ήσουν έτσι πριν, ήσουν δυνατή, φαινόσουν δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσεις τα πάντα αλλά τελικά δεν ήσουν παρα ένα καλοστημένο σκηνικό. Βγήκε για πρώτη φορά στην επιφάνεια η πτυχή του εαυτού σου που έκρυβες καλά τόσο καιρό. Εκτεθηκες. Μόνο με ένα γλίστρημα. Έπεσες
Εσύ, εγώ, εγώ, εγώ, εσυ, εγω, εσυ, εσυ, εσυ, εγω... Εμεις
Το χειροτερο ειναι πως δυστυχως η τρυπα ειναι σκοτεινη
ΑπάντησηΔιαγραφήμε μοναδικο ενα φως προς μια κατευθυνση που δεν εχεις καταλάβει ακριβως που σε παει .
Οσο και αν ισως σου φωναζουν οι απ'εξω.
Οποτε συνεχιζεις και πας και πας και πας.
Μεχρι να πεσεις στο κενο και να παρεις το μαθημα σου.Δεν πειραζει ομως.Εμπειριες.
Γιατι και το λαθος εχει τη γλυκα του.Κι ας μην καταλαβαινεις πως βρεθηκες ΕΣΥ εκει.
Ξερεις τι ομως, ειναι ότι πιο ωραιο μου έχει συμβει. Δεν ξέρω αν πρόκειται γία λάθος, αυτο θα φανει στο τερμα. Εστω και λάθος να είναι όμως δεν θα το μετανιωσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήας πουμε ομως οτι μπορεις και να βγεις στην αλλη μερια,η οποια ειναι ο παραδεισος και θα νιωσεις την ευτυχια μεχρι την αβυσσο της ψυχης σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήγι΄αυτο σου αρεσει να πεφτεις,γιατι εχεις την ελπιδα οτι θα αντεξεις τον πονο και θα βγεις απο την αλλη μερα.
φυσικα απαραιτητο ειναι να βγει και ο αλλος,αλλιως δεν θα σου βγει σε καλο ολος αυτος ο πονος.
Και μπορεί να είναι τόσο μεθυστική η πτώση. Και ο πόνος ακόμη, γλυκός, σαν από γυαλί- εκλεπτυσμένος. Δεν παύει να είναι πόνος, όμως. Και ανασφάλεια, και αμφιβολία και άλλα πολλά που σε κρατάνε ξύπνια τη νύχτα, να αναρωτιέσαι και να ψάχνεις λύσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι έρχεται η στιγμή που πια έχεις εθιστεί στη φαινομενικά ατέλειωτη αυτή πτώση με τα σκαμπανεβάσματά της. Και δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι αν θα ανακαλύψεις κι εσύ, ως νέα Αλίκη μια δική σου Χώρα των Θαυμάτων στο τέλος της τρύπας. Αλλά, έχει τέλος;
napstor
ΑπάντησηΔιαγραφήίσως, ίσως πάλι να σου αρεσει και η πτώση καθ αυτη όχι μονο η ελπίδα ότι θα βρεις τον παραδεισο στο τέλος της
σελήνη
Και αν η τρύπα δεν φτάνει στο τέλος απλα συνεχίζεις να πεφτεις μονος σου ή απλώνεις το χέρι σου και ελπίζεις να βρεθει καποιος να σε αρπάξει αλλα δεν σταματας ποτε να αναρωτιεσαι τι υπήρχε εκει κάτω.