Να ζει κανείς, ή να μη ζει?

Είναι ένα δίλημμα που με έχει παιδέψει πολύ τελευταία. Να μετανιώνεις για κάτι που έκανες ή για κάτι που ΔΕΝ έκανες? Δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση να κάνεις τη μαλακία και να τη μετανιώσεις ή να μην την κάνεις και να ζεις μια ζωή με την απορία και αν την έκανα που θα οδηγούνταν τα πράγματα. Τελικά η απάντηση είναι πολύ εύκολη.

Είναι καλύτερο να κάνεις κάτι, να πάρεις το ρίσκο και μετά να το μετανιώσεις, να μάθεις από τα λάθη σου και να προχωρήσεις τη ζωή σου έχοντας μια ακόμα εμπειρία. Τι θα κερδίσεις αν παίζεις πάντα από την ασφαλή μεριά? Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να φτάσεις 50 χρονών και να μετανιώνεις για όσα δεν έκανες, για όσα δεν τόλμησες, για όσα δεν έζησες. Να διερωτάσαι τι θα γινόταν αν είχες λίγο περισσότερο θάρρος. Να ζεις με τα φαντάσματα των ανεκπλήρωτων ονείρων σου και τη σκιά των ευκαιριών που πέταξες γιατί έτσι προστάζει η λογική σου.

Αποφάσισα να ζω την κάθε στιγμή. Να αρπάζω κάθε ευκαιρία και να ακούω και λίγο εκείνο το έρημο το συναίσθημα μου που στο τέλος τέλος κάτι περισσότερο ξέρει.

ΥΓ

Γαμώτο πολύ ρομαντική έγινα τελευταία και δεν θα μου βγει σε καλό...

Μπερδεμένες καταστάσεις

Παλαιότερα έβλεπα στις ταινίες ανθρώπους που έλεγαν ότι ήταν μπερδεμένοι και ότι δεν μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν τα συναισθήματα τους. Άκουγα ιστορίες για κοπέλες που έχαναν αυτόν που αγαπούσαν επειδή κορόιδευαν τον εαυτό τους και δεν παραδέχονταν πως τον ήθελαν κι εγώ σκεφτόμουν ότι πρέπει κάποιος να είναι πολύ ηλίθιος για να μην μπορεί να ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα του. Αν αγαπά τον άλλον η όχι. Τελικά μάλλον αποδείχτηκαν κι εγώ ηλίθια. Πολύ ηλίθια.

Τα πράγματα δεν είναι μόνο άσπρο μαύρο Μπορεί τη μια στιγμή να αποφασίζεις ότι ο άλλος σου είναι εντελώς αδιάφορος και να είσαι 1000% σίγουρη για την απόφαση σου να μείνετε φίλοι αλλά την άλλη, όταν τον δεις από κοντά, τον πλησιάσεις, τον νιώσεις, μπαίνει το συναίσθημα στη μέση, θολώνει τη λογική σου και όσα σου πήρε μέρες να αποφασίσεις εξανεμίζονται σε δευτερόλεπτα. Για τους φίλους σου και για αυτούς που ερωτεύεσαι έχεις ακριβώς τα ίδια κριτήρια άρα είναι πολύ εύκολο η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο να μην είναι ευδιάκριτη. Τότε αρχίζουν και τα συναισθηματικά μπλεξίματα, δεν ξέρεις τι θέλεις, κρύβεσαι πίσω από το προσωπείο του σαρκασμού και ο άλλος στο τέλος απλά σε μισεί. Εσύ όμως δεν νιώθεις ότι έχασες κάποιον που σε ελκύει αλλά νιώθεις ότι έχασες έναν καλό φίλο, αυτό είναι που θα σου λείψει.

Μακάρι τα πράγματα να ήταν πιο απλά, μακάρι να μπορούσες να ξέρεις τι πραγματικά θέλεις και να μην σε ένοιαζε τίποτα. Να μην επέβαινε ούτε η λογική ούτε οι φίλοι ούτε τίποτα αλλά τι να κάνουμε, αυτά τα σκατά έχει η ζωή και πρέπει να τα συνηθίσουμε και να μάθουμε από τα λάθη μας.

Ομορφιές

Έχω να γράψω στο μπλογκ μου σχεδόν ένα μήνα και νιώθω τύψεις όσο παράξενο και να ακούγετε αυτό Δεν περίμενα ποτέ πως θα ένιωθα κάτι τέτοιο για μια ιστοσελίδα αλλά τώρα πια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου, καλώς ή κακώς...

Και τώρα στο ψητό....

Όπως όλα τα μαθητούδια επέστρεψα κι εγώ στα θρανία εδώ και μερικές μέρες και είδα τους συμμαθητές μου, τους καθηγητές μου, άρχισα τα μαθήματα και μπλα μπλα μπλα. Όλα αυτά τα συνηθισμένα για τα οποία θα μπορούσα να μιλάω 3 ώρες Είδα όμως δυστυχώς και τα πρωτάκια... Ήρθαν όλες οι 15χρονες πρώτη μέρα στο σχολείο βαμμένες στην τρίχα, μαλλί ισιωμένο, νύχι βαμμένο και σουτιέν με ενίσχυση για να κατακτήσουν τους μεγάλους του σχολείου με τα προσόντα τους και το πανκ-ροκ-ιμο-πρινσες στυλάκι τους. Έμπαιναν σε ομάδες των πέντε και πήγαιναν όπου έβλεπαν αρσενικό σαν να τις τραβούσε μαγνήτης. Περπατούσαν με τεράστια έπαρση και έριχναν καυτές ματιές γεμάτες νόημα στα αγοράκια και απειλητικές στα κοριτσάκια ενώ μόλις κάποιος τις πλησίαζε σε απόσταση 2 μέτρων τίναζαν το φουσκωτό μαλλί τους όλο χάρη και σούφρωναν τα γεμάτα λιπγκλος χείλη τους. Όλες οι ίδιες. Η μία κλώνος της άλλης.
Τα αγόρια δε ήταν τα μισά τάχα σκειτμπορνταδες με μαλλί που φτάνει μέχρι τα ρουθούνια τους και παπούτσια μεγαλύτερα από το κεφάλι τους. Οι άλλοι μισοί φλώροι που παίζουν μπάσκετ, με σκουλαρικάκι γυαλιστερό, στενό παντελόνι και πεντακάθαρα αθλητικά παπούτσια των 100 ευρώ
Δεν πάμε καλααα... Εμείς πέρσι ήμασταν πιο μαζεμένοι και μας πήρε 2 μήνες να συνηθίσουμε και αυτοί από την πρώτη μέρα νιώθουν πως έχουν κατακτήσει το σχολείο.... Δεν πάμε καθόλου καλά!

Μυρτω αγνοείται

Τις τελευταίες ημέρες νιώθω ότι άλλαξα. Νιώθω ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι πια η Μυρτώ. Δεν έχω όρεξη ούτε να κινηθώ, ούτε να μιλήσω σε κανέναν, ούτε να γελάσω, ούτε να φάω (πρώτη φορά στα χρονικά) ούτε καν να βγω έξω. Ποιος? Εγώ! Εγώ που 2 εβδομάδες πρίν δεν μπορούσα να κάτσω πέντε λεπτά ακίνητη, εγώ που ήμουν δυναμική, χαμογελαστή, ξαφνικά μεταμορφώθηκα σε ένα γκρίζο ανθρωπάκι ανίκανο να κάνει κάτι να βγει από τη μιζέρια του. Χαμένο στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη μουσική του. Με ρωτάνε αν είμαι άρρωστη και ενώ χαίρω άκρας υγείας καμιά φορά φτάνω να το πιστεύω κι εγώ η ίδια. Η μάνα μου λέει πως φταίει το ότι θα ανοίξουν τα σχολεία σε μερικές ημέρες αλλά ξέρω πως δεν είναι αυτό η αιτία. Αυτή η καταραμένη η εφηβεία φταίει για όλα. Μέσα μου έχω τόσο συσσωρευμένο θυμό αλλά δεν μπορώ να ξεσπάσω. Θυμό τα πάντα και για τίποτα. Για όλους και για κανέναν. Για την κοινωνία, για τη ζέστη, για τις ορμόνες μου, για τις μέλισσες που εξαφανίζονται, για το διαγώνισμα που έχω αύριο στο φροντιστήριο Νιώθω μόνη μου ενώ γύρω μου έχω τόσους ανθρώπους που με νοιάζονται. Δεν πιστεύω σε καμία αξία και αναθεωρώ τα πάντα που είχα για δεδομένα.
Αν μου έλεγαν πριν 2 εβδομάδες ότι θα έγραφα εγώ τέτοιο κείμενο θα κοροίδευα και θα ειρωνευόμουν αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω ότι εκτονώθηκα κάπως και ελπίζω σε μερικές μέρες από τώρα να το διαβάζω και να γελάω με αυτές τις γελοιότητες-όπως θα τις ονομάζω-που μόλις έγραψα.