Περιστατικο: έτος 2011 παρα κατι

Ήμουν προχτές σε ένα κατάστημα με παιδικά παπούτσια και δίπλα μου ήταν μια τυπικότατη κυπριακή οικογένεια. Η μάμα, ο παπάς, οι δυο κόρες κάπου 3 και 1 και ο γιος γύρω στα πέντε που βγήκαν για τα συνηθισμένα χριστουγεννιάτικα ψώνια.

Σε κάποια φάση ο γιος παίρνει ένα ροζ παπούτσι από το ράφι για να το δείξει στη μάνα του και μόλις τον βλέπει ο πατέρας (κάπου στα 35, ορίτζιναλ Κυπραίος) γουρλώνει τα μάτια του, αλλάζει 150 χρώματα και δίνει με μανία μια ανάποδη στο γιο του. Τον αρπάζει μετά από τη μπλούζα και του φωνάζει στα μούτρα" τι είσαι εσύ για να φορείς ροζ? είσαι που τους άλλους εσύ? ο δικός μου γιος εν εν που τους άλλους, κωλόπαιδο" . Το μωρό εντομεταξύ να κλαίει με φόβο και να επαναλαμβάνει σχεδόν από μέσα του "ήταν για τη Μαρία, ήταν για τη Μαρία" (αδελφή) "δεν είμαι από τους άλλους, δεν είμαι αλήθεια". Πανάθεμα κι αν ήξερε τι ήταν οι "άλλοι".

Το αποκορύφωμα όμως ήταν η μάνα. Το δικό μου σαγόνι να κρέμεται από το σοκ, το ίδιο και της πωλήτριας και να γυρίζει η μανα και να λέει με ύφος ντροπής και συνωμοτικό τόνο στον άντρα της " αγάπη μεν φωνάζεις μες τον κόσμο, μας βλέπουν". Το μόνο που την ένοιαζε ήταν το τι θα πει ο κόσμος που φώναζε η "αγάπη" στο παιδί δημόσια.

Μέτα φυσικά συνέχισαν ανενόχλητοι τα ψώνια τους σαν να μην υπήρχε καμία αιτία προβληματισμού και αγνοώντας το παιδί τους που έκλαιγε λίγο πιο πίσω. Δυστυχώς εκείνο το κλάμα θα είναι το μικρότερο κατάλοιπο αυτής της συμπεριφοράς σε εκείνο το παιδί.

Α christmas carol

Αρέσκει μου τούτη η περίοδος. Αρέσκουν μου τα Χριστούγεννα τζαι το παράδοξο ένει ότι αρέσκει μου τζαι η πολυκοσμία της συγκεκριμένης περιόδου ενω συνήθως απεχθάνομαι την. Αρέσκει μου πολλά να κατεβαίνω κέντρο, στην ανάγκη τζαι στο mall τζαι απλά να πιττώνουμε μες τον κόσμο, να κουτσουφλω πας σε μωρά που βουρούν τζαι να μου την διά η κάθε μάμα με σπαστική φωνή που βουρά το κοπελλούι της τζαι τσιριλλά "Πανίκκο το μωρόο". Εν με ενοχλούν καθόλου, ισια ίσια που χαμογελώ τζιόλας αμα τους παρατηρώ. Φαινουνται χαρούμενοι, σαν να εφύαν για λλιο που τη μιζέρια τους τζαι εδωκεν τους την πουπανω μια προγραμματισμένη χαρά.

Το μόνο που θυμίζει την πραγματικότητα εν οι διαφημίσεις του τύπου "αυτό το παιδάκια στην Αφρική δεν μπορεί να γιορτάσει" ή " Αυτή η οικογένεια φέτος δεν έχει λεφτά για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι" τζαι αμέσως λεν ούλλοι "Μάνα μου ρεεεε", πιάνει τους ο πόνος τζαι απλώνουν το χέρι τους για να δώσουν 2-3-5 ευρώ. Τουλάχιστον κάτι ενει τζαι τούτο τζαι ας το θυμούνται μόνο καθε Χριστούγεννα τζαι πάσχα. Οι ίδιοι βέβαια αγοράζουν 150 άχρηστα στολίδια κάθε χρόνο για το δέντρο τους τζαι καινούργια ρούχα για να τους έβρει ο νέος χρόνος κεκέτους. Ενταξει δικαίωμα τους στο κάτω κάτω άπλα πιστευκω πως τα χρήματα τους μπορούσαν να αξιοποιηθούν αλλιώς. Εν θα συνεχίσω το θέμα γιατί νομίζω εν πολλά κορεσμένο τζια σιουρα εν να υπάρχει ένα ανάλογο άρθρο σε κάθε εφημερίδα που θέλει αν θεωρεί πως έχει επίπεδο και καυστικότητα.

Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάτι που τις γιορτές που μπορώ να πω ότι καμνει τες ιδιαίτερες εν οι οικογενειακές συνάξεις μας μιας τζαι είμαστε διασκορπισμένοι σε Λευκωσία, Λεμεσό, Αγγλία Αθήνα τζαι εν δύσκολο να συγχρονιστούμε. Νομίζω πάντα τουτο ήταν που μου άρεσκε περισσότερο τζαι το ότι για μια φορά στο τραπέζι είχαμε κατι αλλο να συζητήσουμε εκτός που πολιτικά αφού ούλλοι στο σόι μου έχουν αποψη για ούλλα, οπως τζαι σε κάθε κυπριακο σοι άλλωστε. Τζαι τα δώρα αρέσκαν μου βεβαια. Πάντα απολαμβανα να τα δίνω τζαι να τα παίρνω αλλά ευτυχώς εν ήταν ποττέ το σημαντικότερο κομμάτι της ημέρας. Η αλήθκεια ενει πως άρεσκε μου πολλά το όλο κόνσεπτ του Αη Βασίλη τζαι ότι οταν εκαταλαβα πως ήταν ψευτικος εππεσα που τα σύννεφα. Αφηνα του μπισκότα τζαι γάλα κάθε χρόνο τζαι ενα πρωί ήβρα το σιωνωσμένο με το λασάνι πίσω που τα φκιορα. Στην αρχη εσκέφτηκα πως εφταιαν οι τάρανδοι που εσιωνώστηκε αλλα μετά ηρτε η φλασια τζαι η απογοήτευση. Σαν καλή κόρη όμως εν είπα τίποτε τζαι αφηκα τους να χαίρουνται με τη χαρά μου όταν τα αννοια.

Αρέσκουν μου τα Χριστούγεννα τζαι αππώνουμε οποτε ακούω κάλαντα. Χαίρουμαι πολλά. Τα τελευταία χρόνια εσταματήσαν να ερκουνται χαριτωμένα παιδάκια τζαι κουβαλιουνται μας κάτι μαντράχαλλοι 14 χρονων που μαζευκουν λεφτά για guitar hero τζαι τραουδουν σαν να φωναζουν σύνθημα του ΑΠΟΕΛ. Εν πειραζει ομως, εγω αννοίω τους τζαι διω τους τζαι λεφτα τζαι κανα μελομακάρονο να μπουκωθουν να σιωπήσουν. Ευτυχώς η μάμα μου φέτος εν εφερε ακόμα μελομακάρονα γιατί να τα φτιάξει αποκλειεται (καλλύτερα δηλαδή για τη σωματική μας ακεραιότητα). Μπορώ να φάω την πιατέλλα μόνη μου τζαι μετά νιώθω τύψεις τζαι βάλλω τζαι 5 κιλά. Χαλάλι όμως

Α εν ηξέρω αν σας το είπα αλλα αρέσκουν μου τα Χριστούγεννα, μάλλον ειπα το. Φέτος όμως νομίζω εν να εν τα καλλύτερα. Οι εν το βασίζω σε προαίσθημα, εχω τους λόγους μου που το λέω, εξάλλου 7 τζαι πόψε.

Καλα Χριστούγεννα, και μην πειτε αν θα οδηγησετε, να μεινει τζαι τιποτε χρήσιμο που τουτη την αναρτηση

19

Είμαι σε μια κατάσταση πλήρους αδράνειας. Νιώθω ότι απλά υπάρχω παθητικά και δεν με αφορά το τι γίνεται γύρω μου. Το περιβάλλον είναι ένα interactive φόντο στο οποίο περπατώ, μιλάω, τρώω κτλ αλλά δεν με επηρεάζει, είναι απλά φόντο. Ότι συμβαίνει γύρω μου για τις επόμενες 19 μέρες δεν έχει νόημα, το μόνο που υπάρχει είναι μέτρημα και μόνο αυτό θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι να φτάσουν οι 26 του μήνα.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι μερικές φορές αυτό το μέτρημα φτάνει τα όρια της ψύχωσης. Τι εννοώ? Να ξέρεις ότι μένουν 19 μέρες, 456 ώρες, 27360 λεπτά και 1641600 δευτερόλεπτα. Να σκέφτεσαι από μέσα σου τι έγινε 19 μέρες πριν και να πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν είναι και τόσο μακριά. Για παράδειγμα ξέρω ότι πριν 19 μέρες έγραψα διαγώνισμα βιολογία και σκέφτομαι ότι πέρασαν αρκετά γρήγορα. Όσο και να δημιουργώ ψευδαισθήσεις όμως, πάλι κυλούν βασανιστικά αργααα.

Μακάρι να μπορούσα να κοιμηθώ, να ξυπνήσω και ταταμ! να έχουν περάσει. Η μαλακία είναι ότι όσο αργά περνούν αυτές τόσο γρήγορα θα περάσουν και οι πέντε μέρες που ακολουθούν τις 26 του μήνα. Μια χρονομηχανή νομίζω θα ήταν ότι πρέπει.

Παρελάσεις?

Δυο φορές το χρόνο γίνονται μαθητικές παρελάσεις, με πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτή στις 28 Οκτωβρίου που ήταν η αφορμή για κάποιες σκέψεις.

Στα σχολειό την περίοδο που προηγείται επικρατεί ένα χάος, πρόβες, αγήματα, σφυρίγματα, εμβατήρια και δεν συμμαζεύεται ενώ γίνεται μια τεράστια πάλη μεταξύ των μαθητών για μια θέση στους πρώτους 11 του σχολείου, τα καμάρια μας που θα οδηγούν την πορεία των υπόλοιπων. Υπάρχει ακόμα και διαγωνισμός για το σχολειό που θα κάνει την καλύτερη παρέλαση και το οποίο θα εκπροσωπήσει την Κύπρο στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στην Ελλάδα. Επιδοτήσεις για τις στολές τους αγήματος ενώ για κάποιες ευνόητες και αναγκαίες αγορές δεν υπάρχουν χρήματα και εγκύκλιος για το ύψος των χεριών. Και αναρωτιέμαι εγω, γιατι όλος αυτος ο πανικος?

Αρχικά ο εορτασμός των εθνικών επετιών γινόταν με πλήθη ανθρώπων να κατεβαίνουν στους δρόμους και να πλημμυρίζουν τις πόλεις με τον αυθόρμητο ενθουσιασμό τους. Επί δικτατορίας του Μεταξά όμως στην Ελλάδα καθιερώθηκαν οι παρελάσεις (Στα σχολεία βέβαια μιλάμε για το ηρωικό του όχι αλλά το θέμα της ιστορίας στα σχολειά είναι άλλη πονεμένη ιστορία) και συνέχισαν και κατά τις επόμενες δικτατορίες στην Ελλάδα. Την περίοδο της χούντας τα εμβατήρια ήταν στη δόξα τους σε πολλές παραλλαγές τους να κατακλύζουν τα ραδιόφωνο ενώ στην Κίνα ακόμα έχουμε τεράστιες κόκκινες παρελάσεις. Η εκδήλωση της χαρά ςτου κόσμου είχε πια περιοριστεί σε συγχρονισμένες μικρές παρελάσεις και χειροκροτήματα πίσω απο τα σχοινιά που τους έβαζε η αστυνομία

Τι δουλειά όμως έχουν οι μαθητές να παρελαύνουν σαν στρατιωτάκια? Η υπερβολική πειθαρχία, το ρυθμικό, ενα-ενα-εν-δυο-ενα και τα εμβατήρια της φιλαρμονικής μας θυμίζουν στρατιωτική παρέλαση που γίνεται καθαρά για λόγους επιδείξεις του στρατιωτικού εξοπλισμού. Είναι μήπως μια συγκαλυμμένη προσπάθεια επιβολής τάξης στους έφηβους που είναι ως γνωστών οι πλέον ασυμβίβαστοι και μ αυτή τη δικαιολογία καταφέρνουν για λίγο να τους βάλουν σε τάξη? Να τους στήσουν σε μια σειρά, να περπατάνε με το ίδιο βήμα, να σηκώνουν το χέρι στο ίδιο ύψος και αν χάσουν το ρυθμό να επανέρχονται μόνοι τους με ένα μικρο κουτσό βήμα. Για κάποιους αυτό θα ήταν και η ιδανική μορφή του λαού. Μια σχηματοποιημένη μάζα που ακολουθεί το ρυθμό που της δίνουν με ακρίβεια και πειθαρχία και δεν γνωρίζει ότι είναι υποταγμένη στο σφύριγμα τους.

Μήπως θα έπρεπε οι παρελάσεις να θεωρηθούν αναχρονιστικές? Είναι ένα κατάλοιπο εκείνης της περιόδου που έχει ενσωματωθεί στην παράδοσή μας? Φοβούνται ότι αν καταργηθούν οι παρελάσεις δεν θα βγει κανένας στο δρόμο να πανηγυρίσεις τις επιτυχίες του έθνους ή θέλουν να ελέγξουν τους νέους με οποίο μέσο μπορούν? Ίσως να μην ειναι και τίποτα απο αυτα, σιγουρα όμως δεν γινεται τόσος πανικός για το τίποτα.

Υποκρισια

Το ξέρω ότι σιχαίνεσαι την υποκρισία, την καταδικάζεις και την κατακρίνεις. Εσύ όμως δεν υποκρίνεσαι ποτέ? Όταν είσαι στις μαύρες σου για οποιοδήποτε λόγο συννεφιαζεις και είναι σαν να τραβα η μαυρίλα και η μιζέρια σου όλη την προσοχή πάνω σου την ώρα που το μόνο πράγμα που θες είναι να πας σε μια γωνιά μόνη σου. Και αφού σε εντοπίσουν, σε κοιτάξουν με ύφος πραγματικής ή προσποιητής ανησυχίας σε προσεγγίζουν και τότε πέφτουν και οι ερωτήσεις: τι έχεις? είσαι καλά? ποιος σε πείραξε? πονάς? ...? ....? Και δεν λέω, μπορεί να είναι από ενδιαφέρον, από έγνοια ίσως και από απλή περιέργεια, βρίσκεσαι όμως στην δυσάρεστη θέση μέσα στον πόνο σου να απαντάς κάθε ερώτηση και να κουνάς καταφατικά το κεφάλι σε συμβουλές του τύπου "σίγουρα δεν αξίζει να στεναχωριέσαι γι αυτό", σαν να ξέρει κάνεις άλλος εκτός από σένα τη αξίζει και τι όχι τα δάκρυα σου. Οπότε για να αποφύγεις τον καταιγισμό ερωτήσεων και τις εξηγήσεις προτιμάς να υιοθετήσεις ένα ψεύτικο χαμόγελο. Το νιώθεις ξένο, σαν να έκανες κολλάζ στο πρόσωπο σου και το προσθεσες με λίγη κόλλα αλλά είναι η εύκολη διέξοδος. Υποκρίνεσαι πως όλα είναι καλά, πως δεν τρέχει τίποτα και είσαι ευτυχισμένη. Γελάς με κάθε ηλίθιο αστείο δυνατά γιατί νομίζεις ότι με τον θόρυβο και τα αστραφτερά σου δόντια θα συγκαλύψεις την λύπη σου. Και θα μου πεις που είναι το πρόβλημα? Ακριβώς εδώ, στη λέξη υποκρίνεσαι Ούτε είναι όλα καλα, όλα τρέχουν, τα μάτια και η μύτη σου από το κλάμα και παρακαλάς να ανοίξει η γη να σε καταπιεί όμως φοράς εκείνο το χαζό χαμόγελο που ο καθένας που σε ξέρει μπορεί να καταλάβει τι κρύβει πίσω του.

Μπακ του σκουλ

Τελικά δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει "πάω τρίτη Λυκείου" μέχρι που ήρθαν κάποια γεγονότα να με χαντακώσουν. Και μιλάω για μεγάλη πτώση από το συννεφάκι μου.Όλο το καλοκαίρι αντιμετώπιζα το γεγονός χαλαρά, σκεφτόμουν την αρχή της επόμενης σχολικής χρονιάς σαν κάτι πολύ μακρινό, είχα ψευδαισθήσεις και έλεγα εντάξει μωρέ, θα διαβάσω και θα περάσω. Πρώτα ήρθαν οι χαζοχαρούμενες διαφημίσεις "μπακ του σκουλ" αλλά τα χειρότερα έπονται.

Ένα μήνα τώρα έχουν ορμήσει όλοι πάνω μου να μου μιλάνε για πανεπιστήμια στην Αγγλία, για συστατικές επιστολές, personal statements, βαθμούς, μαθήματα, προεισαγωγικές, βάσεις για Ελλάδα, οικονομική κρίση, καταλήψεις, σχολές... Ο καθένας τα δικά του, ότι ξέρει, ότι άκουσε, διάβασε, νομίζει, συμπεράινει χωρίς τα περισσότερα να έχουνε και καμία βάση. Νιώθω ότι κάθομαι στην μέση με κάθε άσχετο και σχετικό γύρω μου να έχει πάρει από μια ντουντούκα και μου φωνάζει χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω τι λέει, απλά να κραυγάζει μέσα στο αφτί μου. Με πιέζουν τόσο που θέλω να σηκωθώ να τους φωνάξω ΣΚΑΣΤΕ και να φύγω αφήνοντας τους άναυδους. Δεν με αφήνουν τα ζυγίσω τα πράγματα ανάλογα με τις προτεραιότητες μου και να πάρω μια τελική απόφαση που θα είναι δική ΜΟΥ και μόνο. Στο κάτω κάτω εγώ ξέρω τι πραγματικά θέλω. Για το μέλλον μου πρόκειται και δεν θέλω να κάνω μια επιλογή που να τη μετανιώνω αμέσως ή μερικά χρόνια μετά.

Κάθε φορά που ακούω τη φράση , "Άντε Μυρτώ, φέτος είναι η χρονιά σου...!!!" (με κάμποσα θαυμαστικά και τελείες γιατί το λένε με ενθουσιασμό συνοδευόμενο μια τεράστια διάλεξη με συμβουλές) θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Πως ακριβώς είναι αυτή η χρονιά μου? Η χρονιά μου γιατί? Μήπως τους διαφεύγει το γεγονός ότι εκτός του ότι τελειώνω το λύκειο και πρέπει να διαλέξω σχολή θα χρειαστεί να σκιστώ στο διάβασμα, να μειώσω τις εξόδους μου και να ξεπατωθώ στα φροντιστήρια? Και όλα αυτά μέχρι να δώσω εξετάσεις. Μετά έρχεται το άγχος να βγουν τα αποτελέσματα και η αγωνία να δω αν πέρασα στη σχολή που θέλω με τις 8 θέσεις παγκύπρια. Άκου είναι η χρονιά μου. Μόνο που τα σκέφτομαι με πιάνει ταχυπαλμία. Μυρτώ αναπνοές.

Και εκτός από όοολα αυτά τα οποία μπορούσα να χειριστώ τους έχω και αυτούς να ενισχύουν το φορτίο μου. Δεν το κάνουν για κακό αλλά γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι μονο κακό μου κάνουν? Το καλό μου μόνο εγώ μπορώ να το ξέρω, ας με αφήσουν ήσυχη να κάνω την επιλογή μου χωρίς να μου προκαλούν πανικό. Άντε βρε, καλήν αρκην.

Περι πράσινου τέρατος

Κουίζ. Τι είναι αυτό το αίσθημα που αρχίζει να σε τρώει σιγά σιγά, δεν μπορείς με τίποτα να παραδεχτείς τι είναι και σε κάνει να βγαίνεις εκτός εαυτού? Στην αρχή νιώθεις μια ενόχληση, τεράστιο θυμό και αρχίζεις να πετάς σπόντες. Μετά όμως αυτό το πράμα φουντώνει σε σημείο που δεν το ελέγχεις. Δεν βλέπεις πως είναι παράλογη τέτοια αντίδραση και με την παραμικρή αφορμή σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Ακόμα? Σκέψου, το έχεις νιώσει σίγουρα όταν κάποιος άλλος παίρνει αυτό που νομίζεις πως σου ανήκει, όταν ο γκόμενος σου κοιτάει άλλες, όταν η μάνα σου δίνει παραπάνω σημασία στη μικρή αδερφή σου και όταν βλέπεις μια ψηλή καρακουκλάρα να διαφημίζει εσώρουχα. Α μπράβο, αυτό είναι.

Πάντα στις ελληνικές σειρές και στις ταινίες έβλεπα γυναίκες που ζήλευαν και έκαναν σκηνές και έλεγα από μέσα μου ότι είναι κατινες και αναρωτιόμουν που πήγε η αξιοπρέπεια τους. Δηλαδή προτιμούν να ισοπεδώσουν τον εγωισμό τους και να κάνουν σκηνή ζηλοτυπίας στο γκόμενο πάρα να κρατήσουν ένα επίπεδο και να φύγουν? Έστω ρε αδερφέ να κάνουν μια πολιτισμένη συζήτηση. Και στο κάτω κάτω, ειδικά αμα δεν έχεις δει κάτι με τα μάτια σου γιατί να κάνεις τέτοια σκηνή, αφού υποτίθεται ότι εμπιστεύεσαι τον αλλον. Τι θεμέλια μπορεί να έχει μια σχέση που δεν έχει ως πρώτη και ακλόνητη βάση την εμπιστοσύνη? Και άμα ζηλεύεις σημαίνει πως δεν τα έχεις και πολύ καλά με τον εαυτό σου. Τέλος πάντων και για να καταλήξω κάπου εγώ έλεγα ότι και καλά δεν θα ζήλευα πότε και οτι δεν θα αντιδρούσα σαν αυτές αν ποτέ μου συνέβαινε. Και φυσικά ως συνήθως έφαγα τα μούτρα μου.

Απογοήτευση

Μυρτώ με απογοήτευσες.

Είναι η πρόταση που επαναλαμβάνεται στο μυαλό σου από την ώρα που πρωτοϋπόθηκε και χτυπάει ανελέητα κάθε ίχνος εγωισμου σου. Είναι η στιγμή που εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, να αναιρέσεις όλες τις βλακείες που είπες και να γίνουν όλα όπως πριν. Αντι αυτού το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να λες συγγνώμη μέχρι να μην βγαίνει πια η φωνή σου, να υπόσχεσαι πως δεν θα το ξανακάνεις με όλη την ειλικρίνεια σου ενώ τα μάτια σου βουρκώνουν από θυμό για τον εαυτό σου. Νιώθεις να τον μισεις, να σε μισείς. Πως μπόρεσες να φερθείς τοσο ηλίθια, πως μπορεσες να τον στεναχωρεσεις ξανα?

Ο άλλος όμως όλα αυτά τα ακούει σαν λόγια του αέρα, περιμένει να το αποδείξεις και δεν ξέρει πόσο καίγεσαι μέσα σου να το κάνεις. Δεν ξέρει πόσο εύχεσαι να μπορούσε να έρθει η επόμενη ευκαιρία μέσα σε ένα δευτερόλεπτο για να του δείξεις πως δεν είσαι μια απογοήτευση, ότι μπορείς, ότι δεν θα το ξανακάνεις, ότι αξίζει να επενδύσει πάνω σου. Θέλεις τόσο να επενδύσει πάνω σου, θέλεις τόσο να είναι περήφανος για σένα, θέλεις τόσο να τον κάνεις ευτυχισμένο.

Έχεις όμως μέσα σου αδυναμία, είσαι άνθρωπος δεν μπορείς να τα καταφέρεις από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα το πετύχεις όμως που θα σου πάει. Το έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου, τον έχεις πείσει πως θα φύσεις αίμα να το πετύχεις και θα το κάνεις. Δεν είσαι μια απογοήτευση, όχι. Δεν μπορεί να είσαι μια απογοήτευση και ας υπήρξες μια όλη σου τη ζωη.

Φεστιβάλ ΕΔΟΝ φορΝεβερ

Είχα τζαιρο να πάω σε συναυλία της ΕΔΟΝ τζαι σχεδόν εξήχασα πόσο τραγελαφικά εν τα πράματα -εμείς ξεκαθαρίζω ηθέλαμε να δούμε τους Κατσιμίχες- για να μεν παρεξηγούμαστε.

Με το που εμπήκαμε στην τάφρο είδα ένα τεράστιο πανό κατά του ιμπεριαλισμού τζαι μια φάουσα νέους τζαι μιτσιούς με φανέλες τους Τσε. Τωρα που κολλά ο Τσε τζαι εκάμαν τον σύμβολο πραγματικά θέλω να μάθω. Στοίχημα το 90% των Εδονητόπουλων που περήφανα εφορουσαν την φανέλα τζαι εφουσκωναν τα στήθια τους με καμάρι, ενι ξέρουν τίποτα παραπάνω που το όνομα του.

Μετα εφκήκαν οι "σύντροφοι" να μας μιλήσουν, εν τζεινη η φάση που απλά κλείνεις τα αφτιά σου, χαζευκεις δεξιά αριστερά, κρυφακούεις τι λαλούν οι διπλανοι σου τζαι κοιτάζεις το ρολόι σου για να ανακαλύψεις με απογοήτευση ότι επεράσαν μόνο 2 λεπτά που την προηγούμενη φορα που το είδες. Εχουμίσαν μας κάμποσο την κυβέρνηση, ακόμα τζαι τον Άντρο Κυπριανού -σκάνδαλο με email με το όποιο εν επολλοασχολήθηκαν γιατί κανένας εν εν αναμάρτητος για να βάλει το λήθο-, τον πρόεδρο μας, τη νεολαία τους κτλ κτλ. Σε μια φάση κάτι επηρε το αυτί μου ότι διαφωνούν με την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης τζαι έκαμα χαρούες.

Τα καλλυτερα ομως ακομα να έρτουν. Εφωνάξαν με περηφάνια τον "στρατό της ΕΔΟΝ". Αναφέρομαι σε εδονόπουλα ηλικίας 2-10 που περήφανα ονομάζουν τον εαυτό τους "στρατό" τζαι φωνάζουν με πάθος τζαι εμφανη φανατισμό συνθήματα που ούτε καν ξέρουν τι σημαίνουν ενώ το πλήθος τους αποθεώνει. Σε μια φάση ακούστηκε τζαι ένα γελοίο τραγουδάκι το οποίο δυστυχώς εν εμπόρεσα να συγκρατήσω. Τα μωρά τούτα σε μερικά χρόνια εν να έν οι φανατισμένοι ΑΚΕΛικοί που εκληρονόμησαν μια πεποίθηση που τους γονείς τους οι οποιοι τους εκαμάρωναν στα 5 τους ντυμένα με τη στολή της ΕΔΟΝ. Τούτοι εν να εν οι κολλημένοι άνθρωποι με παρωπίδες που μεγαλώνοντας εν θα μπορούν να δεχτούν καμία άλλη άποψη γιατί τζείνη που υποστηρίζουν εκληρονομηθηκε μαζί με το επίθετο τους, εν εν καν δική τους. Α μια παρένθεση δαμε, εμαθα ότι το ΑΚΕΛ άμα κάποιος μιτσης της νεολαίας φκει πρόεδρος του σχολείου πάει τζαι κάμνουν του ιδιαίτερα στο κόμμα τι να λαλέι. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Το αποκορύφωμα της βραδιάς, μετά που μια καταπληκτική συναυλία, ήταν ο ενας που τους Κατσιμιχες BROS να ανεμίζει μια Κυπριακη σημαία στο γέλα πουλι μου γέλα ενώ ούλλοι εζητοκραυγάζαν πλημμυρισμένοι απο δέος ενώ εγω εχαμογελούσα αμήχανα. Αν δεν κάμνω λάθος αφιερώσαν τζαι τραγούδι στον προεδρο μας. Ποιος στη χάρη του.

Ατε, του χρόνου πάλε στο φεστιβαλ. Τουλάχιστον είχε σχετικά καλα μοχίτο και σουβλάκια.

Θελω

Σκέφτηκα τυχαία πως πέθανες και για μια τυχαία στιγμή το πίστεψα. Σκέφτηκα πως χάθηκες και απροειδοποίητα το μυαλό μου γέμισε από μια σειρά από θέλω.

Θέλω να δω μια ταινία που στο τέλος όλοι οι ήρωες να πεθαίνουν από πλήξη. Θέλω να ακούσω ένα φάλτσο τραγούδι για μια αρκούδα που έφαγε τα παιδιά της. Θέλω να φάω ένα φαγητό που να μην έχει καμία απολύτως γεύση Θέλω να πάω σε μια χώρα που ο ουρανός είναι πάντα γκρίζος Θέλω να χαϊδεψω το σώμα μια νεκρής παγωμένης γάτας. Θέλω φυτεψω ένα δέντρο που θα είναι πάντα ξερό, χωρίς φύλλα Θέλω να μπω σε μια παγωμένη λίμνη και το κρύο να τσιμπάει ανελέητα το δέρμα μου.

Δεν θέλω να χαθείς.

Παράξενη Πόλη

Χτές ανεβήκαμε με την κολλητή στο κτήριο του Σιακόλα μετά από ώρες άσκοπης περιπλάνησης. Χαζεύαμε τη Λευκωσία την ώρα που χαμήλωνε ο ήλιος και άρχισαν να πέφτουν οι σκιές διώχνοντας το κίτρινο φως του καλοκαιρινού ήλιου. Νωχελική και ακαταμάχητα μελαγχολική ώρα.

Τελικά την αγαπάω αυτή την πόλη, αγαπάω την ακαταστασία της, τα χαλαμαντουρα της παλιάς πόλης με τα πεσμένα κεραμίδια, τις κεραίες και τις αντένες, τα καλώδια, τους γερανούς, τα μπαλκόνια με τα απλωμένα ρούχα, τα άσπρα ντεπόζιτα, τα σκόρπια δέντρα, τους δρόμους και τη σύνθεση εκκλησίας και τζαμιού.

Αγαπάω τους ανθρώπους αυτής της πόλης, αγαπάω τους γέρους που μαζεύονται σε ομάδες των πέντε και συζητούν για πολιτική, τους μετανάστες που περπατούν γρήγορα, τα ζευγάρια που προσπαθούν να συμμαζεψουν τα παιδιά τους, τους νέους που κάθονται στα καφέ και στα πατώματα. Τους αγαπώ έστω και αν, και αν πολύ λίγοι απ αυτούς σου χαμογελάνε. Ο καθένας τους κρύβει πίσω από ένα κοινό όνομα μια ολόκληρη ζωή, μια δικιά τους μοναδική ιστορία που περιλαμβάνει κι άλλους ανθρώπους και δημιουργεί ένα ατελείωτο πλέγμα ιστοριών. Μέσα σε κάθε πολυκατοικία στοιβάζονται τόσες διαφορετικές προσωπικότητες, σκέψεις, εμπειρίες, όνειρα απόψεις. Μέσα σε μια ολόκληρη πόλη άραγε πόσες ιστορίες να στοιβάζονται?

Δημοκρατια στην Κύπρο? Μπαα

Παρακολουθώ τελευταία το σάλο που εξεσπασε με την προσπάθεια για αύξηση του εκλογικού μέτρου. Τα δύο μεγάλα κόμματα, ΑΚΕΛ τζαι ΔΗΣΥ συμφωνούν στην αύξηση του στο 3,5%, ποσοστό που επηρεάζει ούλλα τα μικρά κόμματα και ουσιαστικά αποκλείει τους οικολόγους περιβαλλοντιστές που τη βουλή. Ένα τέθκοιο μέτρο μόνο αντιδημοκρατικό μπορεί να χαρακτηρίσει αφού όπως εδηλωσαν τζαι οι ίδιο οι οικολόγοι στις δηλώσεις τους είναι "έγκλημα κατά της δημοκρατικής πολυφωνίας".

Δημοκρατία εν το πολίτευμα που πηγάζει από το λαό, ασκείται από το λαό τζαι υπηρετεί τα συμφέροντα του τζαι υποτίθεται ότι εν τζαι το πολίτευμα που έχουμε στην Κύπρο. Μόνο δημοκρατική όμως εν χαρακτηρίζεται μια χώρα που κλείνει το στόμα ενός ποσοστού των πολιτών της, έστω και σχετικά μικρού ποσοστού, και δεν αφήνει τη φωνή του να ακουστεί στη βουλή Στην βουλή πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις γιατί οι βουλευτές ουσιαστικά εν οι αντιπρόσωποι των πολιτών τζαι που τη στιγμή που κάποιοι πολίτες μένουν εκτός δεν μπορεί πλέον να χαρακτηρίζεται βουλή των αντιπροσώπων γιατί λανθασμένα παραπέμπει σε δημοκρατικό θεσμό.

Εν μια που τις περιπτώσεις που απλά με εξοργίζουν τζαι καμνουν με να θέλω που τη μια να κάμω τα πάντα για να αλλάξω την κατάσταση, να φωνάξω για να υπερασπιστώ το δίκαιο και την έννοια της δημοκρατίας αλλά που την άλλη να φύω γιατί βλέπω οποιαδήποτε προσπάθεια μάταιη.

52 εβδομαδες, 365 μέρες, 8760 ώρες, 525600 λεπτά

Μόλις συνειδητοποίησα ό,τι τούτο δω το μπλοκάκι έκλεισε πριν μερικές μέρες ένα χρόνο ζωής και ομολογώ πως είμαι περήφανη για τον εαυτό μου που κατάφερα να το κρατήσω τόσο καιρό. Είπα λοιπόν τιμής ένεκεν να κάτσω να διαβάσω όλες μου τις αναρτήσεις, μια μια από την αρχή. Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα καταλάβει πόσο αλλάζει ο άνθρωπος σε ένα χρόνο. Πόσο άλλαξα εγώ αυτό τον ένα χρόνο καταγεγγραμένης παρατήρησης. Μεγάλωσα, ελπίζω ό,τι ωρίμασα κάπως αλλά παραμένω ακόμα ένα παιδί με πολλά να δει, να ζήσει και να καταγράψει. Σε αυτό το μπλοκ υπάρχουν μόνο οι σκέψεις και οι παρατηρήσεις μου διατυπωμένες με λέξεις για να τις μοιραστώ με αγνώστους και μετέπειτα άγνωστους που έγιναν γνωστοί. Ευχαριστώ λοιπόν όλους, γνωστούς και άγνωστους γνωστούς, ναι κι εσένα που διαβάζεις τώρα αυτή την ανάρτηση μόνο και μόνο γιατί απλά έκανες τον κόπο.

Μυρτώ

http://www.youtube.com/watch?v=iMEbXcdg2Jw&feature=related

Τρυπες

Είναι κάποιες καταστάσεις, στις οποίες είχες πει πως θα έμπαινες πότε. Εσύ είσαι πολύ δυνατή για να παρασυρθείς σε μια τέτοια αφέλεια. Έτσι έλεγες. Τωρα σου φαινεται ειρωνικο. Είχες τα πάντα καθορισμένα στο μυαλό σου, είχες θέσει τα πρέπει σου, τις προτεραιότητες σου, τους στόχους σου και ήξερες πως να τα πετύχεις. Είχες μια σειρά.

Με ένα γλίστρημα όμως έπεσες κι εσύ στην τρυπα και αυτό σου άρεσε, σου άρεσε και συνέχισες να πέφτεις οικειοθελώς. Ετσι νομιζες τουλαχιστον. Ότι μπορούσες να σταματήσεις την πτώση σου οποιαδήποτε στιγμή αλλά φάνηκες αφελής, γιατί εξάλλου ποια είσαι εσύ για να τα βάλεις με τη βαρύτητα? Όσο πιο πολύ έπεφτες τόσο πιο πολύ σε μαγνήτιζε η τρυπα, τοσο πιο πολύ την αγαπούσες. Σου επιτήθονταν τα συναισθήματα σου από παντού κι εσυ το απολαμβανες, γελούσες κιολας. Ναι γελούσες, ενίοτε έκλαιγες κιολας αλλα το ξεπερνούσες γρήγορα. Κι έτσι έπεφτες ακόμα πιο γρήγορα και η πτώση σου σε πονούσε. Εκατομμύρια αγκάθια, αμφιβολίες ανασφάλειες, διλήμματα, δυσκολιες σε τρυπουσαν και έσκιζαν τον εγωισμο και τον ακραδαντο ρεαλισμο σου αλλά εσύ προτιμουσες να αντέξεις τον πόνο παρα να σταματήσεις να πέφτεις.

Εσύ δεν ήσουν έτσι πριν, ήσουν δυνατή, φαινόσουν δυνατή και έτοιμη να αντιμετωπίσεις τα πάντα αλλά τελικά δεν ήσουν παρα ένα καλοστημένο σκηνικό. Βγήκε για πρώτη φορά στην επιφάνεια η πτυχή του εαυτού σου που έκρυβες καλά τόσο καιρό. Εκτεθηκες. Μόνο με ένα γλίστρημα. Έπεσες

Εσύ, εγώ, εγώ, εγώ, εσυ, εγω, εσυ, εσυ, εσυ, εγω... Εμεις

RIP αβαφτιστε 23/5/2010

Έχω να δηλώσω κάτι. Ψόφο σε ούλλους τους οδηγούς που τσιλλουν τους κάττους και ειδικά στους οδηγούς που επάτησαν τους τελευταίους 7 κάττους μου.

Εβαρέθηκα όπου πηαίνω να θωρω τσιλλημενους καττους δεξιά τζ αριστερά μες το δρόμο με τα εντόσθια πόξω. Και το χειρότερο εν η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζουν ούλλοι τούτο το γεγονός γιατί πλέον εν τόσο συνηθισμένο που εν εν καν αξιο αναφοράς

Θυμούμαι που ήμουν πιο μιτσια, μια μέρα μετά το πίττωμα του salt που τον ήβρα πεταμένο σε ένα κάλαθο, είδα όνειρο ότι επερπατούσαμε μεσα στο δρόμο τζαι είχε τσιλλημενους ανθρώπους αλλά εμάς εν μας έκοφτε τζαι επερνούσαμε τζαι που πάνω τους σαν να ήταν ότι πιο φυσικό. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι αίματα τζαι διαμελυσμένους ανθρώπους τζαι εμάς εν μας έκοφτε, ούτε καν το εβρισκαμε παράξενο

Ο τελευταίος κάττος μου, ο αβάφτιστος όπως τον έλεα (ούλλοι εδωσαν του και διαφορετικό όνομα αλλα κανένα εν ήταν επίσημο, βλέπε Πολύφημος, Όμηρος, Στίβι) ήταν τυφλός τζαι πραγματικά έτρεμα κάθε φορά που τον εθωρούσα να διασταυρώνει Τζαι ξέρεις τους Κύπριους οδηγούς, πιάνουν το αυτοκίνητο του και βζζζζζζζ βουρουν τζαι όποιον πάρει ο χάρος. Ε τελικά επήρε τζαι τον αβάφτιστο όπως και ακόμα 6 κάττους μου πριν για τους οποίους έχυσα μαύρο δάκρυ. Γιατί κύριε μου να βουρας μέσα στις γειτονιές? Αν επήαινες με 50 km την ώρα ήταν να προλάβεις να σταματήσεις εγκαίρως πριν τον κάμεις κιμά, αλλά εσύ είσαι ραλλιστας.

Τελικά αναρωτιέμαι μήπως είμαι ανώμαλη που στεναχωρκούμε παραπάνω για τον θάνατο ενός καττου παρα ενός ανθρώπου

Ρουσφέτι

Στην Ελλάδα ονομάζεται ρουσφέτι. Στην Κύπρο δεν του έχουμε δώσει ονομασία γιατι είναι κάτι τόσο φυσικό, κάτι τοσο καθημερινό που εν χρειάζεται καν ονομασία.

Σίγουρα δεν το συναντάς σε άλλες χώρες σε τέτοιο βαθμό και σίγουρα αν γίνετε δεν το λένε με τόση περηφάνια και φυσικότητα. Εμένα ο κουμπάρος μου εν την πολεοδομία τζαι εκανονισε μου τα, ο καλαδερφός μου εν στην τροχαία και μου σβήνει τις κλείσεις, ο θείος μου εν να με κανονίσει στο δημόσιο να έχω ούλλα τα καλά, ο παπάς μου εν να με φκάλει Ι-4 και ο γείτονας εν να μου φκάλει αδεια οδήγησης. Έχω ακούσει σημεία και τέρατα, τις πιο εξωφρενικές ιστορίες και μου τα διηγήθηκαν με τέτοια φυσικότητα σαν να μου ελαλούσαν επια στο περίπτερο να πιάω πισσες.

Εγω σε 7-8 χρόνια που θα βγώ στην αγορά εργασίας και εν να έχω τα πτυχία μου, τα μεταπτυχιακά μου τα 500 χαρτιά τα πιστοποιούν την αξία μου αποκλείεται να έβρω δουλειά γιατι κάποιος εν να έσει τον τρίτο ξάδερφο του τατα της μάνας του να τον κανονίσει. Εν να αδικηθώ όπως τζαι τόσοι άλλοι νεοι με προσόντα. Και μετά λαλούν σου βάλε κι εσύ μέσον, η Κύπρος εν πολλά μικρή, κάποιος εν να βρεθεί να σε κανονίσει. Οι ρε φίλε, εγώ θέλω να πιάσω δουλειά με το σπαθί μου, να κρατήσω την αξιοπρέπεια μου και τις ηθικές μου αξίες. Τότε είναι που θα σε μουτζώσουν, θα σε πουν βλάκα και πως η αξιοπρέπεια δεν σε ταΐζει τζαι εν να έχουν τζαι δίκαιο.

Άνθρωπε

Δεν βαραίνει το πρόσωπο σου αυτή τενεκεδένια μάσκα σου? Δεν θέλεις να αφήσεις την αναπνοή σου να φύγει ελεύθερη, να τη ξαναδείς να να τρυπάει ζέστη τον κρύο αέρα και να νιώσεις πως αναδύθηκε από μέσα σου? Δεν θέλεις να μιλήσεις μια φορά με τη φωνή σου αναλλοίωτη? Χωρίς να χτυπάει στο μέταλλο και να επιστρέφει στ 'αφτιά σου, ένα brainwash του εαυτου σου με λόγια που ποτέ δεν εννοούσες.

Δεν θέλεις να νιώσεις το κρύο νερό στο δέρμα σου? Δεν πεθύμησες αυτή την γλυκιά ανατριχίλα που σου θυμίζει πως είσαι ακόμα ζωντανός? Το νάιλον έχει κολλησει επάνω σου και τρίζει όπου και να πας. Γυαλίζει, όλοι υποψιάζονται πως το φοράς μα προσποιούνται πως δεν το βλέπουν μέχρι την μέρα που θα αποκαλυφθούν τα ψεματα σου. Τότε θα σε κατηγορήσουν πως δεν νιώθεις τίποτα, πως τα λόγια τους δεν περνουν απο το διαφανο καλυμα σου και θα σε πετάξουν όσο ευκολα μπορουν να πετάξουν κι αυτο. Τα λόγια που ξεστόμιζες τόσο καιρο θα μπουν όλα πίσω στην περικεφαλέα σου και θα χτυπουν συνέχεια στα τοιχώματα, αντηχώντας για πάντα. Μονη λύση για λύτρωση είναι να τη βγάλεις. Μπορείς όμως? Αντέχεις να αποκαλύψεις τη γύμνια σου και να εκθέσεις την αλήθεια σου μπροστά σε όσους κάποτε σε πίστεψαν και σε εκτίμησαν? Δεν πρόκειται να σε ξαναπιστεψουν, τώρα βρίσκετε κάποιος άλλος στη θέση σου, ένας άλλος ψεύτης με τη μάσκα του, ίσως όμως να πιστέψεις εσύ τον εαυτό σου.

Όχι αυτόν με την μάσκα, τον γυμνό εαυτό σου.

Αμήν

Από πότε αφορούν ενα ολόκληρο καθηγητικό συλλογο οι αντιλήψεις μου και γιατι να γίνει θέμα συζήτησης μια τέτοια δήλωση απο μέρους μου? Και όχι μόνο σχολιάστηκε χωρίς καν να μου ζητήσουν τον λόγο, καταδικάστηκα κιόλας σαν ένα δεκαεξάχρονο που κάνει την επανασταση του και παπαγαλίζει ότι ακουει για να πάει ενάντια στο ρεύμα.

Για να εξηγηθώ. Έρχετε η μητέρα μου χτες και μου λέει πως συνάντησε μια καθηγήτρια μου και της είπε κάτι που την προβλημάτισε. Ωχ λέω εγώ από μέσα μου και αρχίζει να μου εξιστορεί πως κυκλοφόρησε φήμη στον καθηγητικό σύλλογο πως είμαι άθεη και μάλιστα σαν κάτι καταδικαστέο, σαν να πίνω ναρκωτικά ας πούμε. Τελικά αντιλήφθηκα πως την πληροφορία μάλλον την διέδωσε η ιστορικός. Πολύ απλά τη ρώτησα αν μπορώ να μείνω έξω απο την εκκλησια όταν μας πήραν με το σχολειο στους χαιρετισμούς και όταν με ρώτησε γιατι της απάντησα αν και δεν το ήθελα ''κυρία δεν πολυπιστεύω''. Αυτή κατάλαβε πως προέρχομαι απο οικογένεια άθεων και για να μην εκθέσω τη μάνα μου που είναι επίσης καθηγήτρια αναγκάστηκα να της εξηγήσω πως είναι προσωπική μου πεποίθηση. Της είχα εμπιστοσύνη όμως πως δεν θα το έλεγε παρά έξω. Όχι γιατι ντρέπομαι αλλά γιατί δεν πιστεύω ότι αφορα οποιονδήποτε άλλον εκτός από μένα. Βασικά ο πραγματικός λόγος που δεν μπήκα στην εκκλησία δεν είναι μόνο το ότι είμαι αθεη αλλα και το ότι είμαι ενάντια στον εξαναγκασμό να πηγαίνουμε εκκλησία χωρίς τη θεληση μας απο το δημοτικό μέχρι το λύκειο αλλά προτίμησα να μην πω τίποτα. Το να πηγαινεις εκκλησία και να μαθαίνεις τους ύμνους πρεπει να είναι καθαρά δική σου επιλογή αλλιώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Η καθηγήτρια μη γνωρίζοντας ότι η μάνα μου ξέρει την επιλογή μου αυτή προσπάθησε να την καθησυχάσει λεγοντας της πως κάνω απλά μια επανάσταση, πως πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα και θα μου περάσει. Δεν είμαι όμως η περίπτωση του δεκαεξάχρονου που παπαγαλίζει ενα σωρό λέξεις απο α στερητικό, εγώ είμαι αναρχικός, αντιεξουσιαστής, άθεος. Βιάστηκαν να με εντάξουν σε αυτή την κατηγορία γιατί τους συμφέρει. Αν ήμουν άθεη χωρίς να το βασίζω κάπου θα ήταν πολύ εύκολο γι αυτούς να με ''φέρουν στον ίσιο δρόμο'', δηλαδή να με προσηλυτίσουν. Απο τη στιγμή όμως που η απόφασή μου δεν ήταν βεβιασμένη ή τυχαία δεν αλλάζει με πέντε εντυπωσιακά λόγια.

Δεν ξέρω τι με ενόχλησε περισσότερο τελικά. Μάλλον το γεγονός ότι έγινε τόσο μεγάλο ζήτημα η θρησκευτική πεποίθηση ενός μαθητή σαν να είναι κάτι κακό, κάτι άξιο σχολιασμού σε ένα σχολείου του εικοστού πρώτου αιώνα. Ελπίζω σε μερικά χρόνια, η νέα γενιά να μην βρεθεί στην ίδια θέση, αμην.

Ευγένεια

Αγαπητή

Κατανοώ ότι να με εξυπηρετήσεις για σένα δεν είναι ευχαρίστηση, αυτό θα ήταν και ανωμαλία εξάλλου. Επίσης καταλαβαίνω πως είσαι κουρασμένη, πως μπορεί να τσακώθηκες με τον γκόμενο σου, πως ίσως πέθανε ο σκύλος σου και πως βιάζεσαι να φύγεις για να δεις τα μυστικά της Εδέμ, είμαι κατανοητικός άνθρωπος. Δεν δέχομαι όμως κοπελιά κάθε φορά που μπαίνω στο κατάστημα, να με κοιτάς εξονυχιστικά και μετά να με σχολιάζεις με την συνάδελφο σου μέσα στα μούτρα μου στη γλώσσα σου ή ακόμα χειρότερα όταν είσαι κύπρια στη δική μου γλώσσα. Επίσης φίλτατη η δουλεία σου είναι να με εξυπηρετείς και όταν σου ζητήσω κάτι με όλη την ευγένεια που με διέπει να μου απαντάς ευγενικά όχι να είσαι έτοιμη να με βρίσεις, να δυσανασχετείς, να εκνευρίζεσαι και μετά να μου απαντάς με το ζόρι επειδή διέκοψα τον όρθιο ύπνο σου. Και χαμογέλα και λίγο, δεν έβλαψε το χαμόγελο ποτέ κανέναν ενώ τα σφιγμένα χείλη σου και το σηκωμένο φρύδι σου βλάπτει την δική μου υγεια. Ένα χαμόγελο ζήτησα, όχι ολόκληρο καλημέρα γιατι τότε θα ήμουν απληστη.

Λίγη ευγένειά δεν βλάπτει όπως βλέπετε κύριε ταξιτζή που επειδή έκανα μισό λεπτό να βρω το πορτοφόλι μου με είπες αργή και μετά με έβαλες να κατεβάσω μόνη μου την εικοσάκιλη βαλίτσα μου γιατί βιαζόσουν να πάρεις άλλον πελάτη. Ξέρω, ξέρω, οικονομική κρίση θα μου πεις και τα συναφή αλλά μετά να μην παραπονιέσαι που θέλουμε μέσα μαζικής συγκοινωνίες γιατί εκτός του ότι χρυσοπληρώνουμε μια κούρσα είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε τη φάτσα σου και να ανεχόμαστε αυτα που λες. Σε είδα και μου γύρισε το άντερο.

Λίγη ευγένεια ''Χριστιανοί'', έστω τυπική. Ζητώ κάτι παράλογο?

Μυρμήγκια

Μικρή είχα ένα γυάλινο λεπτό δοχείο με χώμα μέσα και μυρμήγκια. Τα παρατηρούσα με τις ώρες. Ζούσαν εκεί μέσα σκάβοντας τούνελ όλη μέρα και χωρίς να έχουν κάποια πραγματική ελευθερία η προορισμό. Είχαν την ψευδαίσθηση ότι ήταν ελευθέρα μέσα στη γη ενώ στην πραγματικότητα ήταν εγκλωβισμένα μέσα σε ένα γυάλινο μικρόκοσμο με το επίμονο μάτι μου να τα παρακολουθεί.

Τα μυρμήγκια αυτά πίστευαν πως είχαν δύο επιλογές. Η πρώτη ήταν να ακολουθήσουν το μονοπάτι που είχε σκάψει ένα άλλο μυρμήγκι πριν από αυτά που σίγουρα απαιτούσε λιγότερο κόπο και θα είχε μεγαλύτερη ασφάλεια. Η άλλη επιλογή ήταν να σκάψουν ένα δικό τους καινούριο τούνελ, το οποίο θα τους οδηγούσε σε νέα μέρη και θα το ακολουθούσαν αργότερα και άλλα μυρμήγκια. Στην πραγματικότητα όμως ήταν παγιδευμένα σε ένα δοχείο εν αγνοία τους. Νόμιζαν πως η επιλογή να κάνουν τη διαφορά ήταν δική τους όμως ουσιαστικά η καινοτομία αυτή ήταν αμελητέα και προγραμματιζόμενη. Η επιτυχία τους να βρουν νέα μονοπάτια ήταν εξασφαλισμένη από την αρχή χωρίς τα ίδια να τη γνωρίζουν και ο φόβος να σκάψουν μια στοα αχρείαστος. Τα μυρμήγκια όμως δεν το ήξεραν, ήταν ευτυχισμένα, εργατικά και αποδοτικά.

Κι εμείς οι άνθρωποι από ψηλά μυρμήγκια δε μοιάζουμε?

Όνοι

Η τέλεια φράση για να περιγράψεις τον Κυπραίο. Και για τους άπιστους μια λίστα με μερικά από τα άπειρα τεκμήρια μου.

1) οδικά

α.Εν κανει που τα πεζοδρόμια μας εν 10 εκατοστά και πάμε σαν σχοινοβάτες πάνω ερκετε ο καθένας και παρκάρει πάνω την αυτοκινητάρα του με όλο του το θράσος με αποτέλεσμα να περπατούμε εμεις μεσα στη μέση του δρόμου. Άμα εν τούτος ο σκοπός του πεζοδρομίου ας μεν είχαμε καθόλου.

β) Χαίρουμε που εν οδηγώ ακόμα τζαι να αναγκάζουμε να κάμνω γυρους μέσα στο κέντρο της Λευκωσίας μισή ώρα το λιγότερο για να έβρω πάρκινγκ επειδή έπιασε τρία spaces ο νεόπλουτος με τη μερσεντάρα του.

γ) Ο λατρεμένος Κυπραίος που κάμνει επαναστροφή μέσα στη μέση του δρόμου και ούτε κάμνει τον κόπο να δείξει ότι εν να στρειψει. Ε σορρυ εγώ έπρεπε να το φιλοσοφήσω ότι εν να στρίψεις και φωνάζεις μου που πάνω? Παρά λλιο να με τσιλλησουν πέντε φορές μέσα στην Εγκωμη και εφκήκαν και που πάνω, ''ατε κόρη μιτσια επετάχτηκες μες τη μέση του δρόμου''. Καλύτερα να μεν πως ποιος επετάχτηκε και σαν τι.

δ) Τα ατίθασα Κυπριακα νιάτα που βουρουν τη νύχτα μέσα στη Γρίβα Διγενή και έκτος του ότι προκαλούν μας αϋπνίες κάθε νύχτα που τα εξοστ τους εν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ούτε με αυτοκίνητο ούτε με τα ποθκια. Εκτός αν θέλουμε να αυτοκτονήσουμε. Και μετά αμα σκοτωθούν οι ίδιοι μιλούν στις ειδήσεις για έναν ακόμα άτυχο νέο που έχασε τη ζωή του στην άσφαλτο. Φίλε μου ατυχία ενει να πατήσεις μες την μοναδική λαντα της Λευκωσίας με τα καινούργια σου παπούτσια όχι τούτο.

ε) Ξανά ο νεόπλουτος Κυπραίος με το bmw του που πιάνει 2 λωρίδες και πάει με 5 km την ώρα χαζευκοντας που το παράθυρο. Πάει με το πάσο του και ξαφνικά σταματά μέσα στη μέση της λεωφόρου ώσπου να φκει ο άλλος που το πάρκινγκ για να πιαει τη θέση του. Επίσης τούτο το είδος οδηγού πρέπει να είναι τυφλό γιατί εν θωρεί τις ουρές που σχηματίζονται πίσω του, κουφό γιατί εν ακούει τα κορναρίσματα και νοητικά καθυστερημένο.

ζ) Η μαννη με το κινητό που εν πάει να έν κόκκινο το φανάρι, να άναψε τόξο ή να έχει στοπ εν θα πάρει είδηση με αποτέλεσμα να κάμνει την ασφαλιστική της εταιρία να τραβά τα μαλλιά της.

η) Ο παππούς με τη μοτόρα και τα πορτοκάλια κρεμασμένα πάνω στη σέλα που πιάνει τη λωρίδα και πάει. Τζαι φοασαι να του παίξεις πουρου μπας και παθει κανένα καρδιακό τζαι έχεις το κρίμα στη συνείδηση σου.

Ας σταματήσω δαμέ γιατί αν θα τελειώσω ποτέ. Τη συνολική εικόνα νομίζω αποτύπωσα την.