Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Απογοήτευση

Μυρτώ με απογοήτευσες.
Είναι η πρόταση που επαναλαμβάνεται στο μυαλό σου από την ώρα που πρωτοϋπόθηκε και χτυπάει ανελέητα κάθε ίχνος εγωισμου σου. Είναι η στιγμή που εύχεσαι να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, να αναιρέσεις όλες τις βλακείες που είπες και να γίνουν όλα όπως πριν. Αντι αυτού το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να λες συγγνώμη μέχρι να μην βγαίνει πια η φωνή σου, να υπόσχεσαι πως δεν θα το ξανακάνεις με όλη την ειλικρίνεια σου ενώ τα μάτια σου βουρκώνουν από θυμό για τον εαυτό σου. Νιώθεις να τον μισεις, να σε μισείς. Πως μπόρεσες να φερθείς τοσο ηλίθια, πως μπορεσες να τον στεναχωρεσεις ξανα?
Ο άλλος όμως όλα αυτά τα ακούει σαν λόγια του αέρα, περιμένει να το αποδείξεις και δεν ξέρει πόσο καίγεσαι μέσα σου να το κάνεις. Δεν ξέρει πόσο εύχεσαι να μπορούσε να έρθει η επόμενη ευκαιρία μέσα σε ένα δευτερόλεπτο για να του δείξεις πως δεν είσαι μια απογοήτευση, ότι μπορείς, ότι δεν θα το ξανακάνεις, ότι αξίζει να επενδύσει πάνω σου. Θέλεις τόσο να επενδύσει πάνω σου, θέλεις τόσο να είναι περήφανος για σένα, θέλεις τόσο να τον κάνεις ευτυχισμένο.
Έχεις όμως μέσα σου αδυναμία, είσαι άνθρωπος δεν μπορείς να τα καταφέρεις από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα το πετύχεις όμως που θα σου πάει. Το έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου, τον έχεις πείσει πως θα φύσεις αίμα να το πετύχεις και θα το κάνεις. Δεν είσαι μια απογοήτευση, όχι. Δεν μπορεί να είσαι μια απογοήτευση και ας υπήρξες μια όλη σου τη ζωη.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Φεστιβάλ ΕΔΟΝ φορΝεβερ

Είχα τζαιρο να πάω σε συναυλία της ΕΔΟΝ τζαι σχεδόν εξήχασα πόσο τραγελαφικά εν τα πράματα -εμείς ξεκαθαρίζω ηθέλαμε να δούμε τους Κατσιμίχες- για να μεν παρεξηγούμαστε.
Με το που εμπήκαμε στην τάφρο είδα ένα τεράστιο πανό κατά του ιμπεριαλισμού τζαι μια φάουσα νέους τζαι μιτσιούς με φανέλες τους Τσε. Τωρα που κολλά ο Τσε τζαι εκάμαν τον σύμβολο πραγματικά θέλω να μάθω. Στοίχημα το 90% των Εδονητόπουλων που περήφανα εφορουσαν την φανέλα τζαι εφουσκωναν τα στήθια τους με καμάρι, ενι ξέρουν τίποτα παραπάνω που το όνομα του.
Μετα εφκήκαν οι "σύντροφοι" να μας μιλήσουν, εν τζεινη η φάση που απλά κλείνεις τα αφτιά σου, χαζευκεις δεξιά αριστερά, κρυφακούεις τι λαλούν οι διπλανοι σου τζαι κοιτάζεις το ρολόι σου για να ανακαλύψεις με απογοήτευση ότι επεράσαν μόνο 2 λεπτά που την προηγούμενη φορα που το είδες. Εχουμίσαν μας κάμποσο την κυβέρνηση, ακόμα τζαι τον Άντρο Κυπριανού -σκάνδαλο με email με το όποιο εν επολλοασχολήθηκαν γιατί κανένας εν εν αναμάρτητος για να βάλει το λήθο-, τον πρόεδρο μας, τη νεολαία τους κτλ κτλ. Σε μια φάση κάτι επηρε το αυτί μου ότι διαφωνούν με την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης τζαι έκαμα χαρούες.
Τα καλλυτερα ομως ακομα να έρτουν. Εφωνάξαν με περηφάνια τον "στρατό της ΕΔΟΝ". Αναφέρομαι σε εδονόπουλα ηλικίας 2-10 που περήφανα ονομάζουν τον εαυτό τους "στρατό" τζαι φωνάζουν με πάθος τζαι εμφανη φανατισμό συνθήματα που ούτε καν ξέρουν τι σημαίνουν ενώ το πλήθος τους αποθεώνει. Σε μια φάση ακούστηκε τζαι ένα γελοίο τραγουδάκι το οποίο δυστυχώς εν εμπόρεσα να συγκρατήσω. Τα μωρά τούτα σε μερικά χρόνια εν να έν οι φανατισμένοι ΑΚΕΛικοί που εκληρονόμησαν μια πεποίθηση που τους γονείς τους οι οποιοι τους εκαμάρωναν στα 5 τους ντυμένα με τη στολή της ΕΔΟΝ. Τούτοι εν να εν οι κολλημένοι άνθρωποι με παρωπίδες που μεγαλώνοντας εν θα μπορούν να δεχτούν καμία άλλη άποψη γιατί τζείνη που υποστηρίζουν εκληρονομηθηκε μαζί με το επίθετο τους, εν εν καν δική τους. Α μια παρένθεση δαμε, εμαθα ότι το ΑΚΕΛ άμα κάποιος μιτσης της νεολαίας φκει πρόεδρος του σχολείου πάει τζαι κάμνουν του ιδιαίτερα στο κόμμα τι να λαλέι. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Το αποκορύφωμα της βραδιάς, μετά που μια καταπληκτική συναυλία, ήταν ο ενας που τους Κατσιμιχες BROS να ανεμίζει μια Κυπριακη σημαία στο γέλα πουλι μου γέλα ενώ ούλλοι εζητοκραυγάζαν πλημμυρισμένοι απο δέος ενώ εγω εχαμογελούσα αμήχανα. Αν δεν κάμνω λάθος αφιερώσαν τζαι τραγούδι στον προεδρο μας. Ποιος στη χάρη του.
Ατε, του χρόνου πάλε στο φεστιβαλ. Τουλάχιστον είχε σχετικά καλα μοχίτο και σουβλάκια.

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Θελω

Σκέφτηκα τυχαία πως πέθανες και για μια τυχαία στιγμή το πίστεψα. Σκέφτηκα πως χάθηκες και απροειδοποίητα το μυαλό μου γέμισε από μια σειρά από θέλω.

Θέλω να δω μια ταινία που στο τέλος όλοι οι ήρωες να πεθαίνουν από πλήξη. Θέλω να ακούσω ένα φάλτσο τραγούδι για μια αρκούδα που έφαγε τα παιδιά της. Θέλω να φάω ένα φαγητό που να μην έχει καμία απολύτως γεύση Θέλω να πάω σε μια χώρα που ο ουρανός είναι πάντα γκρίζος Θέλω να χαϊδεψω το σώμα μια νεκρής παγωμένης γάτας. Θέλω φυτεψω ένα δέντρο που θα είναι πάντα ξερό, χωρίς φύλλα Θέλω να μπω σε μια παγωμένη λίμνη και το κρύο να τσιμπάει ανελέητα το δέρμα μου.
Δεν θέλω να χαθείς.